Choroba centralnego i obwodowego układu nerwowego. Jest dziedziczona genetycznie, odnotowano jednak sporadyczne przypadki choroby, które nie były związane z genami. U pacjentów dochodzi do systematycznego pogarszania się sprawności ruchowej.

Stwardnienie zanikowe boczne – objawy

Choroba najczęściej pojawia się między 50 a 70 rokiem życia, rzadko dotyka osoby młodsze. Rozwój schorzenia nie u wszystkich przebiega w taki sam sposób, szczególnie pierwsze objawy mogą być  bardzo zróżnicowane. Typowe symptomy choroby:

• osłabienie mięśni nóg, ramion i dłoni;
• osłabienie i zanik mięśni twarzy;
• niewyraźna mowa, trudności w mówieniu;
• trudności w połykaniu;
• zanik języka;
• zaniki mięśni krótkich rąk, przedramion;
• trudności w pisaniu;
• spastyczny niedowład kończyn dolnych, utrudniony chód;
• osłabienie mięśni karku;
• zaniki kolejnych grup mięśniowych;
• drżenie mięśni;
• skurcze mięśniowe;
• obniżenie masy ciała;
• zaburzenia oddechowe;
• depresja, zaburzenia snu.

W trakcie rozwoju choroby stopniowo pogarsza  się sprawność ruchowa pacjenta. Z czasem dochodzi do zupełnego paraliżu i w efekcie do śmierci, będącej skutkiem zatrzymania pracy mięśni oddechowych. Czas trwania choroby szacuje się na 3-5 lat.

Stwardnienie zanikowe boczne – leczenie

Nie ma jak na razie skutecznej metody leczenia, stosuje się leczenie objawowe. Łagodzenie objawów jest możliwe także dzięki odpowiedniej terapii. To m.in. gimnastyka lecznicza, która pozwala na aktywizację nieuszkodzonych mięśni, pływanie, ćwiczenia w wodzie, specjalne przygotowywanie posiłków (specjalne papki), ćwiczenia logopedyczne. Rodzaj stosowanej terapii zależy od tego, jakie objawy wystąpiły u chorego. W celu opóźnienia rozwoju choroby zaleca się podawanie riluzolu.

Stwardnienie zanikowe boczne a waga

W czasie badań, mających zdiagnozować wpływ poziomu cholesterolu na rokowania chorych na stwardnienie zanikowe boczne, zaobserwowano interesującą zależność. Chorzy, charakteryzujący się lekkim stopniem otyłości żyją ze stwardnieniem dłużej niż osoby nadmiernie chude oraz osoby z nadwagą. Ponadto – ich szanse są większe także w porównaniu z pacjentami, których waga określona została jako normalna.