Jak przebiega badanie?

Wykonuje się je u leżącego pacjenta, przykładając głowicę aparatu do klatki piersiowej. Podczas badania lekarz może poprosić chorego o zmianę pozycji ciała – położenie się na lewym boku, położenie lewej ręki pod głową lub wstrzymanie na chwilę oddechu, by jak najdokładniej zobrazować serce. Niestety uzyskany obraz nie jest optymalny u ok. 0-15% chorych. Dzieje się tak, ponieważ na jakość badania wpływa również budowa klatki piersiowej i tusza pacjenta, położenie serca, czy choroby płuc.

Kiedy zalecane jest echo serca?

Echo serca jest szeroko stosowne do diagnostyki wielu jednostek chorobowych. Wskazane jest po zawale serca, w niewydolności krążenia, nadciśnieniu, cukrzycy, u osób ze zmianami w EKG, lub z nieprawidłowym zdjęciem rentgenowskim klatki piersiowej. Echokardiografia serca jest również wykonywana u chorych: z dusznością („krótki oddech”), z obrzękami, ze słyszalnym szmerem nad sercem podczas osłuchiwania klatki piersiowej, po omdleniach, z bólem w klatce piersiowej, zaburzeniami rytmu i przewodzenia, z  kołataniami serca, podejrzeniem infekcyjnego zapalenia wsierdzia (np. uszkodzenie wewnętrznej warstwy serca przez bakterie), z zatorowością pochodzenia sercowego, chorobami aorty, nabytymi lub wrodzonymi wadami serca.

Na podstawie badania echo można oceniać strukturę serca, jego funkcję, określać uszkodzenia jakie pozostawiły po sobie jego choroby (np. po zawale serca), lokalizować i oceniać patologiczne połączenia wewnątrzsercowe (np. ubytki w przegrodach) oraz obrazować wady tego narządu.