Postęp jaki dokonał się w medycynie i dokonuje nadal sprawił, że ginekologiczne zabiegi nie muszą wiązać się z tradycyjną operacją poprzez otwarcie powłok brzusznych (tzw. laparotomią).

Istnieje możliwość wykonania zabiegu laparoskopowego, łączącego w sobie walory lecznicze i jednocześnie dobry efekt kosmetyczny, który ma coraz większe znaczenie dla pacjentek przy wyborze terapii.

Czym jest laparoskopia?

Laparoskopia ginekologiczna jest stosunkowo młodą metodą diagnostyczno-zabiegową, pozwalająca na uwidocznienie narządów rodnych kobiety, znajdujących się w jamie brzusznej, jak i wykonanie na nich różnego rodzaju zabiegów terapeutycznych.

Przygotowanie do laparoskopii

Pacjentka przed wykonaniem laparoskopii powinna być poddana wszelkim koniecznym badaniom, których zakres jest indywidualnie dostosowany w zależności od jej chorób współistniejących, stanu ogólnego oraz od rodzaju planowanego zabiegu. Podstawowe badania to: morfologia krwi obwodowej, parametry krzepliwości krwi, grupa krwi, elektrokardiogram. Przed wykonaniem zabiegu chora dla swojego bezpieczeństwa powinna zaszczepić się przeciwko WZW typu B, o ile nie była wcześniej szczepiona. W dniu zabiegu pacjentka powinna być na czczo.

Jak wygląda zabieg laparoskopii?

Zabieg przeprowadzany jest w warunkach sterylnych na sali operacyjnej. Po znieczuleniu ogólnym pacjentki i dokładnym  umyciu i dezynfekcji pola operacyjnego (skóry brzucha), lekarz zakłada poprzez pochwę do szyjki macicy aparat Shultzego (przydatny w diagnostyce niedrożności jajowodów). Następnie w okolicy pępka wykonuje niewielkie 5 mm nacięcie, przez które wkłuwa grubą igłę, połączona z aparatem, pompującym do jamy brzusznej dwutlenek węgla. W ten sposób wytwarza tzw. odmę brzuszną, dzięki której powłoki brzucha unoszą się, pomagając tym samym lepiej uwidocznić badane struktury, dając większe pole manewru, a także zmniejszając ryzyko uszkodzenia okolicznych narządów i naczyń.

Następnie w miejsce uprzednio założonej igły umieszcza się laparoskop. Jest to sztywna metalowa rurka z układem optycznym, umożliwiająca oglądanie narządów jamy brzusznej w powiększeniu na monitorze. Laparoskop sam w sobie daje jedynie możliwość zobrazowania narządów jamy brzusznej. Aby móc wykonać zabieg operacyjny, lekarz wykonuje dwa kolejne, niewielkie nacięcia po obu stronach pępka, przez które wprowadza troakary. Są to ostro zakończone przyrządy, z których ostra cześć po przebiciu powłok jamy brzusznej zostaje usunięta, a pozostawiona osłona tworzy tunel, przez który wprowadza się mikronarzędzia chirurgiczne (pozwalające na cięcie tkanek, ich zszywanie, koagulację sączących naczyń, podaż płynów i odsysanie treści). Po skończonym zabiegu wyjmuje się poszczególne elementy i zakłada pojedyncze szwy na nacięcia na skórze.

Po takim zabiegu pacjentka przez dobę powinna przebywać w szpitalu pod obserwacją. Jeśli miała wykonywaną tylko laparoskopię diagnostyczna, może wyjść do domu już na drugi dzień, natomiast w przypadku laparoskopii zabiegowej, powinna być obserwowana przez 3 doby. Jest to związane z możliwością pojawienia się powikłań np. krwawienia wewnętrznego, rozwinięcia stanu zapalnego uszkodzonych, w skutek przebicia sąsiednich narządów (np. jelit, pęcherza moczowego, łącznie z zapaleniem otrzewnej), problemów anestezjologicznych w wyniku zastosowanego znieczulenia ogólnego - jednakże powikłania te zdarzają się bardzo rzadko.