Diagnostyka

Od chwili kontaktu z wirusem, organizm człowieka próbuje z nim walczyć, angażując swe siły w produkcję przeciwciał przeciwko HIV – specjalnych białek odpornościowych, mogących „przyczepić” się do wirusa i spowodować jego zniszczenie. Niestety przeciwciała te nie są zdolne do eliminacji zakażenia z ustroju, jak to się dzieje w przypadku innych infekcji wirusowych (np. ospy czy różyczki). Czas jaki upływa, od chwili zakażenia do powstania przeciwciał jest różny, ale średnio wynosi 4-6 tygodni. Do tego też czasu, przy użyciu standardowych technik diagnostycznych, nie jest możliwe wykazanie zakażenia, choć dana osoba jest zakaźna. Dopiero po tym okresie można oznaczyć przeciwciała w trakcie diagnostyki, co wskazuje na zakażenie wirusem HIV. Stosuje się w tym celu badanie o nazwie ELISA, a jeśli jego wynik okaże się pozytywny, dodatkowo przeprowadza się test potwierdzający o nazwie Western blot; dopiero on jest wiążący dla wykazania infekcji wirusem HIV.

Przebieg choroby

Infekcja HIV może mieć różny przebieg: od stacjonarnego (utrzymującego się przewlekle na tym samym poziomie), do progresywnego zakażenia, jednak nie zdarza się by już raz osiągnięty stopień zawansowania, mógł się cofnąć do lżejszej postaci. Ogólnie, czas jaki dzieli moment infekcji wirusem, do rozwinięcia się choroby AIDS, czyli zespołu nabytego niedoboru odporności, trwa około 10 lat, choć są znane przypadki bardzo szybkiego rozwoju AIDS (mniej niż 5 lat). Tempo rozwoju AIDS zależy od wielu czynników, m.in. stanu odżywienia, ogólnej formy, sprawności układu odpornościowego, wieku oraz stosowanego leczenia. Zanim jednak rozwinie się pełnoobjawowa choroba AIDS, od chwili zakażenia następują po sobie kolejne etapy: ostra choroba HIV, okres bezobjawowego zakażenia i przetrwała uogólniona limfadenopatia.

• Ostra choroba HIV rozwija się wkrótce (6 dni do 6 tygodni) po zakażeniu, a towarzyszy jej wysoka zakaźność i obecność wielu kopii wirusa w krwioobiegu. Wygląda jak zapalenie gardła, któremu towarzyszy gorączka, ogólne osłabienie, powiększenie węzłów chłonnych całego ciała oraz śledziony i wysypka na skórze.
• Okres bezobjawowy trwa różnie długo, od kilku do kilkunastu lat. Chorzy mogą wówczas nieświadomie przenosić zakażenie na inne osoby, gdyż nie mają żadnych objawów. Jedynie co można u nich wykazać, to dodatni wynik na obecność przeciwciał anty-HIV.
• Część zakażonych osób może na pewnym etapie infekcji HIV rozwinąć tak zwaną uogólnioną limfadenopatię, która objawia się długotrwałym powiększeniem kilku grup węzłów chłonnych, bez innych objawów towarzyszących. Niekiedy w krwi można stwierdzić niedokrwistość (anemię), małą liczbę płytek krwi i białych krwinek.