Pojawienie się biegunki może skutecznie utrudnić codzienne życie. Oprócz dyskomfortu związanego z często nagłą potrzebą fizjologiczną, dołączają się nierzadko: nudności, wymioty, bóle głowy. Biegunka jest jedną z najczęstszych przyczyn zgłaszania się pacjentów do lekarza pierwszego kontaktu.

W krajach rozwijających się biegunka występuje 2-3 razy częściej, niż w krajach uprzemysłowionych. Związane jest to z poziomem higieny i warunkami sanitarnymi tych pierwszych. Biegunka infekcyjna to zgodnie z definicją, zwiększenie częstości wypróżnień oraz wzrost zawartości wody w stolcu (staje się on płynny lub półpłynny). Wywołujące ją patogeny przenoszone są drogą pokarmową (tzw. fekalno-oralną), a wśród nich możemy wymienić:

1. bakterie: Escherichia coli, Campylobacter, Clostridium difficile, Salmonella, Shigella, Yersinia.
2. wirusy: rotawirusy (typ A, B, C), norowirusy (dawniej nazywane Norwalk), adenowirusy, astrowirusy.
3. pasożyty: Giardia lamblia, Cryptosporidium parvum, Microsporidium.

Mechanizmy biegunki

Człowiek dostarcza dziennie średnio 1-2 litrów płynów doustnie; dodatkowo w jelitach znajdują się płyny wyprodukowane w organizmie (ślina, sok żołądkowy, sok trzustkowy, żółć). Przewód pokarmowy człowieka ma zdolność do wchłaniania dużych ilości płynów, ale aby działał poprawnie, ściana jelita, stanowiąca ogromną powierzchnię chłonną, musi być sprawna i nieuszkodzona. Jeśli do przewodu pokarmowego dostaną się patogeny chorobotwórcze, dochodzi do zachwiania równowagi w procesach zachodzących przez ścianę jelita. Następuje nadmierne wydzielanie wody do światła jelit lub nieskuteczne wchłanianie płynów znajdujących się w jelitach. To właśnie główne 2 mechanizmy, w wyniku których podczas infekcji jelitowej tracimy znaczne ilości płynów i elektrolitów. Dzieje się tak za sprawą np.: enterotoksyn bakteryjnych, które nasilają wydzielanie wody i jonów w jelitach; w przypadku innych patogenów mechanizm polega na uszkodzeniu nabłonka jelit, co upośledza procesy wchłaniania.