Jak postępować w przypadku biegunki?

Podstawową metodą leczenia biegunki jest intensywne nawadnianie chorego. Nie powinno się rutynowo stosować antybiotyków, a środki zapierające dozwolone są jedynie, gdy nie towarzyszy gorączka, a częstość biegunek poważnie upośledza funkcjonowanie. Należy przede wszystkim uzupełniać utraconą z biegunką (i wymiotami) wodę oraz zapewniać podstawowe dobowe zapotrzebowanie na płyny. Dlatego też ilość wypijanych przez chorego płynów powinna być o wiele większa (nawet 3-4 litry/dobę) niż na co dzień (w stanie zdrowia). Najkorzystniejsze jest picie wody niegazowanej. Powinno się raczej unikać soków i słodkich płynów, które zwiększają ciśnienie osmotyczne w jelitach i powodują dodatkowe „ściganie” wody do jelita, a tym samym nasilenie biegunki. Zastosowanie mają tzw. doustne płyny nawadniające dostępne w aptekach. Mimo że nie zawsze smakują najlepiej, to ze względu na skład elektrolitów najskuteczniej uzupełniają ich niedobory w czasie infekcji. Preparatów tych nie należy mieszać z produktami mlecznymi i sokami, gdyż zawierają one odpowiednio wyliczoną dawkę jonów. Ilość płynów należy zwiększyć dodatkowo: o 5-10ml/kg masy ciała po każdym biegunkowym stolcu; 2-5ml/kg masy ciała po każdym epizodzie wymiotów.

Dieta w okresie ostrej biegunki powinna być bogatobiałkowa i uboga w tłuszcze. Warto wiedzieć, że substancje zawierające kofeinę (kawa, cola) działają lekko przeczyszczająco, a np.: herbata czy kakao mają działanie zapierające. Zaleca się jak najszybszy powrót do zwykłej diety, gdyż zmniejsza to ryzyko wystąpienia biegunki przewlekłej. Korzystnie na śluzówkę jelit działa uzupełnianie flory jelitowej probiotykami (Lactobacillus rhamnosus, Saccharomyces boulardii).

Osobnym problemem są zakażenia rotawirusowe u dzieci. Niemowlęta i mniejsze dzieci mają słabiej wykształcone mechanizmy kompensacyjne, znacznie bardziej narażone są na powikłania związane z odwodnieniem i częściej wymagają hospitalizacji w trakcie biegunki.