Leczenie

Nie ma leczenia przyczynowego w tej chorobie, ale z dobrym skutkiem stosuje się leczenie objawowe, czyli przeciwgorączkowe, przeciwzapalne i przeciwbólowe. W przypadku podania antybiotyku (amoksycyliny), może wystąpić wysypka na skórze ciał ago ciała oraz na błonach śluzowych. Jeśli do tego dojdzie powinno się odstawić antybiotyk. Po chorobie może dojść u niektórych osób do rozwoju tzw. zespołu przewlekłego zmęczenia, który objawia się głównie obniżonym samopoczuciem i nastrojem. Może on trwać ok. 6 miesięcy po przebyciu mononukleozy.

Choroba rzadko prowadzi do rozwoju powikłań, takich jak: obniżenie parametrów morfologicznych krwi (trombocytopenia ze skłonnością do krwawień, w skutek spadku poziomu płytek krwi, niedokrwistość, spadek ilości granulocytów), zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie mózgu, zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie stawów, czy rzadko pęknięcie śledziony. Do powikłań choroby predysponowane są osoby z upośledzeniem funkcji odpornościowych organizmu, np. na silnych lekach po transplantacjach narządów, w trakcie chemioterapii, z AIDS.

W celu postawienia rozpoznania, oprócz obrazu choroby, pomocne są: rozmaz krwi i badania serologiczne. Można nimi wykazać zarówno ostrą postać choroby, jak również stwierdzić, czy nastąpił w przeszłości kontakt z EBV oraz rozwinięcie się odporności na ten patogen. Służy temu badanie poziomu przeciwciał przeciwko antygenom (białkom) wirusa w klasie IgM (dla świeżej infekcji) i IgG (dla wykazania odporności).