Sepsa, inaczej zwana posocznicą to stan, w którym stwierdza się obecność bakterii i ich toksyn w krwioobiegu. Tą drogą zakażenie rozprzestrzenienia się na cały organizm, co skutkuje uogólnionym stanem zapalnym oraz niewydolnością wielu narządów.

Jest to niezwykle poważny stan kliniczny, wymagający skomplikowanego leczenia i niestety wiążący się z wysokim odsetkiem niepowodzeń terapeutycznych.

Sepsie mogą zwiastować pewne objawy towarzyszące, takie jak:

• zaburzenia świadomości;
• wahania temperatury ciała (może być wysoka lub paradoksalnie niska);
• obniżenie ciśnienia krwi;
• czynność pracy serca początkowo szybka, ulega stopniowemu zwalnianiu.

Przy braku leczenia sepsa nieuchronnie prowadzi do rozwinięcia się niewydolności wielonarządowej, w tym nerek, wątroby, płuc i serca, czego wynikiem jest śmierć chorego.

Co wywołuje sepsę i kto na nią może zachorować?

Do sepsy może dojść w przebiegu uogólnienia się zakażeń układu oddechowego, przewodu pokarmowego, układu moczowego, bakteryjnego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych lub skóry; choć niekiedy punkt wyjścia zakażenia pozostaje nieznany. Najczęstsze patogeny wywołujące posocznicę to: pałeczki okrężnicy (Escherichia coli), bakterie z grupy Klebsiella, Proteus, Pseudomonas, Acinetobackter oraz gronkowce i paciorkowce.

Czynnikami predysponującymi (tzw. czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia danej choroby) do rozwinięcia się sepsy są: zaburzenia odporności organizmu, wiele przewlekłych chorób współistniejących, starszy wiek, ciężki stan chorego (np. po wypadku lub rozległej operacji), tzw. instrumentacja pacjenta (czyli obecność sztucznych materiałów w ciele pacjenta: kaniul i cewników), wentylacja mechaniczna płuc z powodu niewydolności oddechowej, żywienie pozajelitowe, rozległe rany i odleżyny. Należy pamiętać, że zwykle do rozwinięcia się sepsy dochodzi u osób wyjściowo bardzo obciążonych i schorowanych, niezwykle rzadko u osób w pełni zdrowia.