Krótka charakterystyka

Bielactwo nabyte (tzw. vitiligo) jest najczęstsze. W tym przypadku dochodzi do rozpadu melanocytów w skórze. Powstają białe, odbarwione plamy na skórze ciała i owłosionej skórze głowy. Są dobrze odgraniczone, okrągłe bądź owalne. Maję tendencję do powiększania się, choć mogą też ulegać samoistnej repigmentacji (zabarwieniu). Plamy bielacze występują głównie na grzbietach rąk, twarzy, szyi i narządach płciowych. Przyczyny upatruje się w procesach autoimmunologicznych (organizm uważa swoje tkanki za obce i niszczy je). Opisywano też przypadki wystąpienia tej postaci choroby po wstrząsach psychicznych i nerwowych, po oddziaływaniu promieniowania ultrafioletowego oraz urazach skóry. Z tym typem bielactwa często współwystępuje też cukrzyca lub choroby tarczycy. Po raz pierwszy objawy mogą się pojawić zarówno u dzieci jak i u dorosłych.

Bielactwo wrodzone częściowe. By na nie zachorować, należy odziedziczyć nieprawidłowy gen po jednym z rodziców, ale też nie wszyscy, którzy posiadają zmutowany gen, zachorują. W tym typie choroby w skórze nie ma melanocytów, co skutkuje od urodzenia lokalnym odbarwieniem: skóry, włosów, czasem również brwi i rzęs. Tęczówki są różnobarwne.

Bielactwo wrodzone uogólnione jest najrzadszym typem choroby. Choruje na nie osoba, która odziedziczy ją po obojgu rodzicach (posiada dwa zmutowane geny). W tym przypadku melanina w ogóle nie jest wytwarzana. Od urodzenia cera jest jasnoróżowa (gdyż przez skórę przeświecają naczynka krwionośne) lub wręcz biała oraz bardzo wrażliwa na słonce. Włosy są białe, tęczówki jasne, źrenice czerwone (w rzeczywistości przezroczyste i widać przez nie naczynia krwionośne siatkówki, co daje efekt czerwieni źrenic). Może współistnieć światłowstręt i oczopląs.

Warto też wspomnieć o bielactwie rzekomym - pojawiającym się w przebiegu innych chorób dermatologicznych takich jak łuszczyca, czy łupież pstry. Są to jednak przejściowe upośledzenia produkcji barwnika.