Po wniknięciu do mieszka włosowego bakterie namnażają się, wywołując intensywną reakcję zapalną. Początkowo pojawia się drobny, sino-czerwony guzek, żywo bolesny. Po kilku dniach na szczycie guzka pojawia się krosta przebita włosem. Zmiana powiększa się, staje się napięta, bolesna i może towarzyszyć jej miejscowy obrzęk, zapalenie naczyń chłonnych, powiększenie węzłów chłonnych, a także gorączka. Po kilku dniach krosta przekształca się w żółtobrązowy strup. Centralna część czyraka może zmięknąć i samoistnie się zdrenować. Gdy czop martwiczy zostanie usunięty, miejsce ubytku zamykane jest przez ziarninę, która przekształca się w bliznę.

W leczeniu czyraka pojedynczego stosuje się kompres z maścią ichtiolową. Niekiedy należy naciąć zmianę, aby ułatwić zdrenowanie ropy i martwiczych tkanek. Ma to na celu zmniejszenie blizny, która powstałaby w wyniku samoistnego pęknięcia, a także redukcję bólu. Nacinanie czyraków niesie ze sobą ryzyko wewnętrznego rozszerzania się infekcji, dlatego należy przestrzec pacjenta przed samodzielnym wykonywaniem manipulacji w okolicy wykwitów.

Czyraczność to trwałe i nawracające występowanie licznych, niejednorodnych czyraków. Najczęstszym miejscem lokalizacji są twarz, kark i pachy. U pacjentów z czyracznością należy poszukiwać czynników predysponujących takich jak leczenie kortykosteroidami, lekami immunosupresyjnymi, obecność cukrzycy, infekcji HIV/AIDS, atopowe zapalenie skóry, nosicielstwo Staphylococcus aureus w nosie lub w kroczu.

Czyrak mnogi, czyli karbunkuł powstaje w wyniku skupiania się i zlewania czyraków w jednym miejscu ze znacznym zapaleniem. Jest to najpoważniejsza postać czyraka, większość pacjentów ma objawy ogólne. Niezbędne jest podawanie antybiotyków przeciwgronkowcowych ogólnie oraz chirurgiczne zaopatrzenie zmiany.