Liszajec zakaźny to częsta infekcja bakteryjna skóry, występująca głównie w wieku dziecięcym. Często kilkoro dzieci w rodzinie lub w przedszkolu choruje jednocześnie. Zakażenie szerzy się przez kontakt bezpośredni, a także przez przedmioty codziennego użytku (np. ręczniki, ubranie).

Czynnikiem etiologicznym jest najczęściej zewnątrzpochodne zakażenie mieszane gronkowcowo-paciorkowcowe (Gronkowiec złocisty i paciorkowce z grupy A), a wrotami zakażenia są mikrourazy skóry. Zakażenie może też szerzyć się z błon śluzowych jamy nosowo-gardłowej. Infekcja może się także rozwijać wtórnie w obrębie ognisk na skórze przebiegających ze świądem (zliszajowacenie).

Jakie są objawy i przebieg?

Początkowo są to powierzchowne, ropne pęcherze o bardzo wiotkiej pokrywie, które łatwo pękają. Wydzielina z pęcherzy zasycha w miękkie strupy o charakterystycznej miodowo-żółtej barwie. Zmiany pojawiają się najczęściej w obrębie ust i nosa. Nowe wykwity pojawiają się wokół już istniejących w wyniku samozaszczepiania. Zmiany na skórze pojawiają się nagle, trwają kilka – kilkanaście dni i ustępują bez pozostawiania blizn. W przypadkach nieleczonych choroba może trwać kilka tygodni. Ważne jest ustalenie, czy są to zmiany pierwotne, czy wtórne do istniejącej już choroby skóry.

Leczenie w większości przypadków jest miejscowe. Stosuje się aerozole lub maści z antybiotykami lub środkami odkażającymi. W przypadkach bardzo nasilonych zmian, opornych na leczenie zewnętrzne lub gdy choroba dotyczy większej grupy osób, stosuje się ogólnoustrojową antybiotykoterapię.