Liszajec pęcherzowy noworodków

Jest to zakażenie gronkowcowe, charakteryzujące się obecnością ropnych pęcherzy na niezmienionej skórze. Podobnie jak w liszajcu zakaźnym, płyn z pęcherzy po pęknięciu zasycha w miodowo żółte strupy. Leczenie jest takie same jak w liszajcu zakaźnym.

Niesztowica

W odróżnieniu od liszajca zakaźnego, niesztowica częściej występuje u dorosłych niż u dzieci. Jest to głębsze zakażenie skóry o etiologii paciorkowcowo-gronkowcowej, w którym po pęknięciu ropnych pęcherzy, powstają owrzodzenia.

Do powstania choroby predysponują zaniedbania higieniczne, niedożywienie, ogólne wyniszczenie i zmniejszona odporność organizmu. Często miejscem wniknięcia mikroorganizmów do skóry są mikrourazy (powstałe np. w wyniku drapania), dlatego czynnikiem predysponującym są choroby przebiegające ze świądem, takie jak świerzb lub atopowe zapalenie skóry.

Zmiany umiejscowione są głównie w obrębie kończyn dolnych, tułowia i pośladków, rzadko kończyn górnych. Wykwitem pierwotnym jest wiotki pęcherz, wypełniony treścią ropną, w którego dnie rozwija się owrzodzenie. Wydzielina z pęcherza zasycha w gruby, żółtoszary strup. Choroba trwa kilka tygodni. Na obwodzie blizn pozostałych po zmianach powstają przebarwienia.

W leczeniu stosuje się  odpowiednie antybiotyki (zgodnie z wynikiem posiewu), podawane ogólnie (doustnie lub dożylnie). Kluczowe znaczenie ma także leczenie miejscowe, a niekiedy niezbędne jest chirurgiczne oczyszczenie zmian. Pacjent musi być pouczony, że wszelkie manipulacje w obrębie zmian, ciągłe usuwanie strupów, tylko przedłużają czas trwania choroby.