Łupież kojarzy nam się przede wszystkim z nieestetycznymi, drobnymi fragmentami naskórka, widocznymi zwłaszcza na ciemnych ubraniach. Według definicji, łupież to drobnopłatkowe złuszczanie gładkiej lub owłosionej skóry głowy, z mniej lub bardziej nasilonym łojotokiem. Istnieje kilka odmian łupieżu, a ich cechą wspólną jest sucha skóra i drobne złuszczanie naskórka.

Łupież zwykły – suchy i tłusty

Ten typ występuje przede wszystkim u osób ze skłonnością do przesuszania skóry. Łupież zwykły najczęściej dotyczy osób starszych lub przed dojrzewaniem ze skłonnością do atopii (nadmierna odpowiedź układu odpornościowego). Skóra głowy jest sucha, niekiedy towarzyszy jej stan zapalny i świąd. Łupież zwykły występuje pod postacią białych, dobrze odgraniczonych ognisk, najczęściej umiejscowionych na owłosionej skórze głowy, twarzy lub  kończynach. Łuski nie są zbyt mocno przytwierdzone do podłoża, odpadają samoistnie lub pod wpływem czesania. Czynnikiem wyzwalającym jest często zbyt intensywne mycie głowy.

W przypadku łupieżu tłustego charakterystyczne są ogniska mocno przylegających, żółtawych łusek, z towarzyszącym stanem zapalnym skóry i świądem. Łupież tłusty może być przyczyną łysienia łojotokowego.

Łupież biały

Występuje u dzieci i młodych dorosłych. Nazwa łupież biały pochodzi od jaśniejszego zabarwienia skóry w miejscu zmian; charakterystyczne są białe, okrągłe lub owalne plamy o średnicy zazwyczaj 2-4 cm, z delikatnym złuszczaniem na powierzchni. Typowe umiejscowienie zmian to policzki, a także boczne powierzchnie ramion i łydki. Zmiany bardziej widoczne są w lecie, a także u osób z ciemniejszą karnacją. Zwykle leczenie jest niepotrzebne, gdyż jest to schorzenie łagodne i z czasem ustępuje samoistnie; powraca wtedy naturalne zabarwienie skóry. Pomocne może być stosowanie emolientów (substancji nawilżających).