Istnieje wiele czynników, które mogą być bodźcem wyzwalającym „reakcję łuszczycową”, najczęściej są to:

• infekcje bakteryjne szczególnie paciorkowcowe (angina), nie wyleczone ogniska zapalne (zęby, górne drogi oddechowe, przewód pokarmowy, stany zapalne dróg rodnych), zakażenia wirusowe;
• urazy takie jak zadrapania, skaleczenia, tatuaże, szczepienia, blizny pooperacyjne, oparzenia (również słoneczne) mogą wywoływać u osób predysponowanych wykwity łuszczycowe w miejscu urazu skóry;
• stres jest przyczyną ujawnienia się łuszczycy lub jej zaostrzenia u około 1/3 pacjentów;
• inne choroby skóry, takie jak np. wyprysk, trądzik różowaty, łojotokowe zapalenie skóry, odczyn zapalny po ukąszeniu owadów, mogą stymulować rozwój łuszczycy;
• niektóre leki;
• palenie papierosów i nadużywanie alkoholu;
• zaburzenia metaboliczne.

Leczenie łuszczycy

W terapii łuszczycy stosuje się leczenie zarówno zewnętrzne jak i ogólne. W pierwszym etapie leczenia zewnętrznego dąży się do usunięcia łusek maściami zawierającymi 5-10% kwas salicylowy, a następnie stosuje się leki hamujące nadmierną proliferację naskórka. Najczęściej są to: dziegcie, cygnolina, kortykosteroidy i pochodne witaminy D3. W leczeniu ogólnym najbardziej efektywna jest fotochemoterapia, Pozostałe leki stosowane w terapii łuszczycy to m.in. metothrexat, retinoidy, cyklosporyna A i inne.

Łuszczyca jest przewlekłą, zapalną chorobą, którą cechuje możliwość nawrotów po różnie długim okresie remisji. Lecząc się regularnie i unikając czynników wyzwalających, pacjent jest w stanie przedłużać te okresy bezobjawowe.