Raki skóry są to nowotwory nabłonkowe, które dzielą się na dwie grupy: raki podstawnokomórkowe oraz raki kolczystokomórkowe.

Rak podstawnokomórkowy

Rak podstawnokomórkowy to najczęstszy rak skóry. Charakteryzuje go miejscowa złośliwość, czyli zdolność do naciekania i wszczepiania się do sąsiednich tkanek oraz niszczenia otoczenia. Rak podstawnokomórkowy rośnie powoli i rzadko daje przerzuty, z wyjątkiem sytuacji, kiedy pacjent jest w immunosupresji (sztuczne blokowanie lub obniżanie procesów odpornościowych organizmu). Najczęściej chorują osoby z jasną karnacją, a szczyt zachorowań stwierdza się po 40-stym roku życia. Rak pojawia się w miejscach eksponowanych na światło słoneczne: na twarzy, uszach, szyi i owłosionej skórze głowy.

Wyróżnia się kilka odmian raka podstawno komórkowego:

• typ guzkowy – najczęstsza postać. Niezapalny guzek otoczony perełkowatym wałem. W środkowej części następuje bliznowacenie, na obwodzie rozwija się charakterystyczny, niezapalny wał. Niekiedy powierzchnia zmiany ulega owrzodzeniu, krwawi, pokrywa się w centrum strupem;
• typ barwnikowy – jest silnie odbarwioną odmianą typu guzkowego. Zawiera barwnik melaninę, dlatego może przypominać czerniaka;
• typ wrzodziejący – posiada twardą, nacieczoną podstawę. Może głęboko drążyć niszcząc mięśnie i kości;
• typ powierzchowny – należy do najmniej agresywnych zmian. Częściej występuje na tułowiu i na kończynach. Zmiany na skórze są liczne, płaskie, otoczone lekko wyniosłym wałem. Charakterystyczny jest szczególnie jego przewlekły przebieg;
• typ torbielowaty – przyjmuje postać małych, przezroczystych guzków, najczęściej zlokalizowanych na powiekach;
• typ twardzinopodobny – stanowi najrzadszy typ kliniczny. Charakterystyczne są gładkie, blade, białe lub żółte grudki, przypominające bliznę. Granice zmiany są niekiedy trudne do zauważenia.

W rozpoznaniu poszczególnych typów raka podstawnokomórkowego bierze się pod uwagę charakterystyczne cechy budowy morfologicznej, skłonność do naciekania podścieliska, przebieg, umiejscowienie na ciele. Zasadnicze znaczenie w postawieniu rozpoznania ma badanie histologiczne.