Mimo, że dotyczy znacznie częściej mężczyzn, problem wypadania włosów dotyka również kobiet. Łysienie może mieć charakter przejściowy (odwracalny) i ustępować po usunięciu przyczyny wywołującej.

Trwałe wypadanie włosów jest charakterystyczne dla łysienia typu męskiego, a także chorób owłosionej skóry, prowadzących do bliznowacenia. Pod względem zajętego obszaru skóry owłosionej, łysienie może mieć charakter rozlany, uogólniony lub ograniczony do różnej wielkości ognisk.

U człowieka włosy rosną w rytmie zwanym cyklem włosowym. Na ten cykl składają się: faza wzrostu włosa – anagen (trwa kilka lat), faza przejściowa – katagen (trwa kilkanaście dni) i faza spoczynkowa – telogen (trwa kilka miesięcy). Najczęściej spotykane postaci łysienia to łysienie zależne od androgenów, przewlekłe łysienie telogenowe i łysienie plackowate.

Łysienie androgenowe

Ten typ łysienia występuje zarówno u kobiet jak i u mężczyzn. Jest to trwała utrata włosów, rozpoczynająca się od kątów czołowych (tzw. „zakola”) i na szczycie głowy. W późniejszych stadiach wykształcone mieszki włosowe ulegają miniaturyzacji, a włosy terminalne są stopniowo zastępowane przez ścieńczałe, krótkie, pozbawione barwnika i nietrwałe włosy mieszkowe. Łysienie androgenowe w różnym stopniu nasilenia występuje u większości mężczyzn po 40 roku życia, często bywa poprzedzone łojotokiem lub łupieżem tłustym w młodszym wieku. Największe znaczenie w jego patogenezie mają czynniki genetyczne.

U mężczyzn łysienie może rozpocząć się już po okresie dojrzewania i zatrzymać się w pewnym stadium. W wątpliwych przypadkach wykonuje się trichogram – jest to badanie, które ocenia stan korzeni włosów. W przypadku łysienia androgenowego stwierdza się zwiększenie liczby włosów ścieńczanych oraz zwiększenie liczby włosów telogenowych (tzn. w fazie spoczynkowej cyklu włosowego).