Insulina i jej analogi

Insulina i jej analogi obniżają poziom cukru we krwi. Są stosowane we wstrzyknięciach podskórnych, najczęściej w okolicę brzucha, ale także ud, pośladków, czy też ramion. Schemat przyjmowania tych leków zależy od charakterystyki samej insuliny (krótko, pośrednio lub długo działającej), zapotrzebowania organizmu na nią, typu cukrzycy, zaawansowania choroby oraz stylu życia. Są osoby, u których 1-2 wstrzyknięcia w zupełności wystarczą (osoby starsze), ale są też takie, które potrzebują 4-5 podań insuliny na dzień (osoby aktywne).

Dokładny schemat przyjmowania insuliny jest opracowywany indywidualnie z pacjentem, pod kontrolą badań laboratoryjnych, dzięki którym wiadomo jak modyfikować leczenie, by było optymalne dla zdrowia.

W cukrzycy typu 1 (w starej nomenklaturze określanej jako młodzieńcza), gdzie dochodzi do całkowitego zniszczenia komórek, wytwarzających insulinę, od samego początku organizm nie produkuje tego hormonu. Dlatego też leczenie insuliną i/lub jej analogami rozpoczyna się od momentu postawienia choremu diagnozy. Zwykle podaje się kilka dawek na dzień w postaci wstrzyknięć, tak by młoda osoba mogła optymalnie się rozwijać, a leczenie najbardziej jak to możliwe symulowało stan prawidłowy.

W cukrzycy typu 2 (dawniej zwanej: cukrzycą dorosłych) często związanej z otyłością, leczenie rozpoczyna się od diety i aktywności ruchowej, a jeśli to nie wystarcza, dołącza się doustne leki przeciwcukrzycowe. Z czasem niektóre osoby z tą postacią cukrzycy, jeśli ich glikemia nie jest należycie kontrolowana na lekach doustnych,  mogą wymagać dodatkowych podań preparatów insulinowych. W tym przypadku można rozpocząć od 1 wstrzyknięcia insuliny długo działającej na dobę.

Zawsze należy jednak pamiętać, że o skuteczności leczenia cukrzycy świadczy utrzymywanie glikemii w granicach normy, a jeśli nie jest ona akceptowalna, konieczne jest intensyfikowanie leczenia (zwiększenie dawek, dodanie kolejnych leków, wprowadzenie nowego schematu terapii inuliną).