Natomiast moczówka nerkowa może być skutkiem:

• wrodzonych defektów genetycznych receptorów dla wazopresyny w nerkach – występuje tylko u mężczyzn;
• schorzeń nabytych w ciągu życia [przewlekła niewydolność nerek, zaburzenia elektrolitowe: hiperkalcemia (nadmiar wapnia) np. w nadczynności przytarczyc, hipokaliemia (niedobór potasu), zatrucie litem].

Czym się objawia?

Moczówka zarówno prosta centralna, jak i nerkowa, mają podobną manifestację. Pacjent odczuwa: nadmierne pragnienie, oddaje duże ilości jasnego, rozcieńczonego moczu (do ok. 15 litrów na dobę), ma problemy ze snem (związane z wielokrotnym budzeniem się celem oddania moczu lub z powodu pragnienia). Często zgłasza również objawy, związane z odwodnieniem organizmu: osłabienie, zmęczenie, zaburzenia świadomości.

Diagnostyka

W diagnostyce prócz wywiadu i badania lekarskiego, bardzo ważne miejsce zajmują badania laboratoryjne oraz dwa testy diagnostyczne. Z badań laboratoryjnych lekarz może zlecić ogólne badanie moczu oraz badania krwi (m.in. morfologia, elektrolity, mocznik, kreatynina, osmolalność osocza). Z testów diagnostycznych zastosowanie mają: tzw. test zagęszczania moczu (inaczej odwodnieniowy), który służy do różnicowania moczówki z innymi schorzeniami. Natomiast drugi, tzw. test wazopresynowy służy do odróżnienia moczówki prostej centralnej od nerkowej. W przypadku stwierdzenia moczówki prostej centralnej konieczne jest wykonanie badania rezonansu magnetycznego głowy (celem wykluczenia guzów okolicy podwzgórza czy przysadki, jako przyczyny tej choroby).

Leczenie

Terapia opiera się na leczeniu przyczyny, która wywołała objawy moczówki (o ile jest to możliwe) oraz na podawaniu analogu wazopresyny – desmopresyny. Stosuje się ją w postaci tabletek doustnych lub donosowo za pomocą dozownika. Jeśli nie uda się usunąć przyczyny moczówki, to leczenie objawowe jest kontynuowane przez całe życie, a przy prawidłowym jego stosowaniu pacjent wraca do normalnego trybu życia.