Czym się objawia?

Objawy nadczynności tarczycy są dość charakterystyczne:

• pobudzenie, niepokój, bezsenność, zburzenia koncentracji, lęk;
• osłabienie i łatwa męczliwość mięśni, utrata masy mięśniowej;
• drżenie rąk, języka;
• wzmożona potliwość, uczucie gorąca;
• skóra wilgotna, ciepła, gładka, z tendencją do zaczerwieniania się;
• cienkie, łamliwe paznokcie, wypadanie włosów;
• zwiększenie apetytu, a przy tym utrata masy ciała i biegunka;
• zaburzenia rytmu serca odczuwane jako kołatanie (jednym z nich jest migotanie przedsionków), przyspieszenie częstości rytmu serca, zwiększenie amplitudy ciśnienia tętniczego (czyli różnicy między ciśnieniem skurczowym, a rozkurczowym);
• u mężczyzn zaburzenia potencji, u kobiet zaburzenia miesiączkowania;
• objawy oczne np. rzadkie mruganie.

Diagnostyka

Lekarz po zebraniu wywiadu i zbadaniu pacjenta, zleci badania laboratoryjne m.in.: poziom TSH i hormonów tarczycy (fT3, fT4) oraz w zależności od objawów: morfologię krwi, lipidogram, próby wątrobowe, EKG, USG tarczycy lub jej scyntygrafię.

Sposoby leczenia

Leczenie uzależnione jest od przyczyny, która nadczynność tarczycy wywołała. Do dyspozycji lekarza są trzy główne sposoby leczenia:

• leczenie farmakologiczne – opiera się na zahamowaniu (zmniejszeniu) wydzielania hormonów tarczycy poprzez zastosowanie odpowiednich leków tzw. tyreostatyków, pod stałą kontrolą poziomów TSH i hormonów tarczycy;
• leczenie jodem radioaktywnym – ten sposób leczenia prowadzi do zniszenia komórek tarczycy, w związku z czym często dochodzi do jej niedoczynności (jednak w tym wypadku niedoczynność nie jest porażką, lecz sukcesem terapeutycznym). Łatwiej bowiem leczy się niedoczynność poprzez suplementację hormonu tarczycy;
• leczenie operacyjne – zwykle polegające na usunięciu całego gruczołu, czego następstwem będzie uzupełnianie hormonów tarczycy do końca życia. Ten sposób leczenia wybiera się u pacjentów: z podejrzeniem nowotworu, z powodu ucisku rozrośniętego gruczołu na okoliczne struktury lub w momencie nieskuteczności innych metod.