Zaburzenia cyklu miesiączkowego pod postacią jego wydłużenia lub skrócenia, są częstą przyczyną niepokoju u kobiet. Nie zawsze jednak zwiastują chorobę, mogą być powodowane bowiem: wysiłkiem lub pracą fizyczną, stresem, działaniem leków, zmianą diety lub zmianami klimatu i stref czasowych.

Wśród nieprawidłowości cyklu miesięcznego wyróżniamy:

• zaburzenia rytmu krwawień (zbyt rzadkie, zbyt częste krwawienia lub ich całkowity brak);
• pojawianie się krwawień dodatkowych w trakcie trwania cyklu, zarówno przed jak i po miesiączce;
• zmiany objętości krwawienia (skąpe lub obfite);
• zmiany dotychczasowej długości trwania miesiączki.

Prawidłowo cykl miesięczny trwa 28 dni +/- 4 dni, a czas krwawienia to średnio 4-7 dni. Zmiany, które zachodzą w organizmie podczas cyklu, są wynikiem działania hormonów na gruczoły dokrewne (podwzgórze, przysadka i jajniki) oraz na inne narządy. Zatem stany prowadzące do uszkodzenia powyższych struktur i nieprawidłowego ich funkcjonowania, mogą się objawiać zaburzeniem miesiączkowania.

Pierwsza miesiączka powinna się prawidłowo pojawić między 9 a 16 rokiem życia (średnio w polskiej populacji jest to 13 rok życia) i trwać do okresu przekwitania, czyli średnio do około 50 roku życia. Jeśli nie wystąpi do tego czasu, wówczas mówimy o pierwotnym braku miesiączki. Jego przyczyny mogą być następujące: niewydolność podwzgórza, guzy przysadki, nieprawidłowe wykształcenie lub choroby jajników, obojnactwo, zarośnięcie błony dziewiczej. Istnieją sytuacje, kiedy u kobiety dochodzi do wtórnego zaniku miesiączki, która prawidłowo się rozpoczęła i cyklicznie do tej pory występowała. Oprócz możliwości zajścia w ciążę, jednymi z najczęstszych przyczyn takiego stanu są: zaburzenia czynności podwzgórza, zespół policystycznych jajników, choroby nadnerczy, zespół Cushinga, schorzenia tarczycy, guzy przysadki, zespół Sheehana.