Znieczulenie zewnątrzoponowe, zwane inaczej ciągłym znieczuleniem zewnątrzoponowym, polega na podaniu do przestrzeni zewnątrzoponowej środka znieczulającego za pomocą cewnika (bardzo cienka rurka, wprowadzana między kręgi kręgosłupa na wysokości odcinka lędźwiowego). Zalety tego rodzaju znieczulenia to przede wszystkim: zachowanie przytomności przez rodzącą kobietę, a tym samym jej udział w trakcie porodu. Co prawda występuje blokada motoryczna kończyn dolnych u matki (uczucie zdrętwienia i braku „czucia” w nogach), ale daje jej szansę ujrzenia noworodka zaraz po porodzie oraz pozwala na szybki powrót do codziennej sprawności.

Znieczulenie podpajęczynówkowe działa na podobnej zasadzie; różnica polega na miejscu podania środka znieczulającego. Wprowadza się igłę a następnie cewnik także między kręgi w odcinku lędźwiowym z tym, że środek znieczulający podaje się do przestrzeni podpajęczynówkowej. Przestrzenie, o których mowa, wynikają z anatomii kanału kręgowego, w którym znajduje się rdzeń kręgowy. Poza tym podpajęczynówkowe znieczulenie zaczyna działać w krótszym czasie, dlatego wskazane jest bardziej przy zaawansowanych i szybko postępujących porodach. Nie powoduje blokady motorycznej (matka może chodzić). Kolejną jego zaletą jest mniejsza ilość środka znieczulającego niż przy z. zewnątrzoponowym, co jest nie bez znaczenia dla dziecka. Można także zastosować połączenie obu wyżej wymienionych technik.

Znieczulenie do porodu wykonuje specjalista anestezjolog, posiadający doświadczenie w tego rodzaju zabiegach lub lekarz szkolący się w dziedzinie anestezjologii oczywiście pod nadzorem specjalisty. W skład zespołu oprócz anestezjologa wchodzą również: położnik, położna, pielęgniarka anestezjologiczna. Przed planowym zastosowaniem znieczulenia anestezjolog szczegółowo informuje, jak będzie przebiegał poród oraz jak ciężarna ma być przygotowana.