Diagnostyka

Wywiad i badanie lekarskie jest wstępnym etapem do dalszej diagnostyki. W badaniach laboratoryjnych (oprócz specyficznych wskaźników, zależnych od przyczyny wywołującej DIC) możemy zawsze stwierdzić:

• spadek liczby płytek krwi (trombocytów);
• zwiększone stężenie D-dimerów (czyli produktów rozpadu fibrynogenu);
• zmniejszenie stężenia fibrynogenu oraz innych czynników krzepnięcia;
• nieprawidłowe (wydłużone) wskaźniki APTT, PT.

Istnieją też dokładne kryteria rozpoznawania tego zespołu.

Sposoby leczenia

Podstawą jest oczywiście leczenie przyczynowe (np. leczenie zakażeń, operacja chirurgiczna). Poza tym wprowadza się leczenie objawowe, aby wyrównać stan pacjenta. Przetacza się świeżo mrożone osocze, koncentraty krwinek płytkowych i krwinek czerwonych. Podaje się pacjentowi fibrynogen, inhibitory fibrynolizy i koncentratory inhibitorów krzepnięcia (aktywowane białko C).

Rokowanie jest poważne i uzależnione od wielu czynników, między innymi choroby podstawowej, stopnia nasilenia objawów, czasu jaki upłynął do wdrożenia leczenia i chorób towarzyszących.