Alarmujące sygnały

Dzieci chorują dość często. Głównie za sprawą:

• łatwego przenoszenia się infekcji między skupiskami maluchów (przedszkola, szkoły, świetlice);
• ze względu na niepełną dojrzałość układu immunologicznego, który dopiero uczy się rozpoznawać chorobotwórcze drobnoustroje;
• a także ze względu na specyfikę budowy i funkcji poszczególnych układów.

Zazwyczaj są to procesy niegroźne, samoistnie ograniczające się lub wymagające opieki krótkoterminowej (sezonowe infekcje dróg oddechowych, zatrucia pokarmowe, alergie itd.). Do głębszej analizy i wzmożonej ostrożności opiekunów powinny skłonić jednak objawy przedłużające się w czasie, opornie poddające standardowej terapii, nietypowe w obrazie, często nawracające. Do symptomów, których obecność powinna obudzić czujność onkologiczną, należą:

• przedłużające się gorączki (ponad dwa tygodnie) o niewyjaśnionej przyczynie;
• bóle kostne i stawowe (białaczki, rozrost nowotworowy miejscowy);
• brak przyrostu masy ciała lub utrata na wadze (przynajmniej 10% w ciągu pół roku);
• powiększenie regionalnych węzłów chłonnych (np. szyjnych, pachowych, pachwinowych);
• osłabienie;
• zmiany nastroju, drażliwość;
• nocne poty;
• powiększenie śledziony i wątroby;
• przewlekły, nieleczący się kaszel;
• wymioty i nudności, szczególnie poranne z towarzyszącymi bólami głowy (mogą sugerować guzy mózgu);
• pojawienie się guza w obrębie tkanek miękkich;
• krwiomocz;
• niecharakterystyczne bóle brzucha.

Jeśli rodzic zauważy u dziecka powyższe symptomy, powinien jak najszybciej zgłosić się do lekarza pediatry celem wykonania badań diagnostycznych, które pozwolą wykluczyć lub potwierdzić rozpoznanie.