Strategie leczenia nowotworów u dzieci

Nowotwory wieku dziecięcego należą do nowotworów dobrze rokujących (mimo tego, że często wykrywane są w późnych stadiach zaawansowania procesu chorobowego). Przy zastosowaniu technik skojarzonych (łączenie radioterapii, chemioterapii, chirurgii onkologicznej) możliwe jest osiągnięcie pozytywnych wyników leczenia. Niewątpliwie przyczynia się także do tego, szczególna wrażliwość tkanek nowotworów dziecięcych na działanie chemioterapii.

Metody chirurgiczne mają z jednej strony wartość diagnostyczną (umożliwiają pobranie wycinka lub całego guza do badania histopatologicznego, ewentualnie płynu z jamy opłucnej lub otrzewnej do badania cytologicznego), z drugiej terapeutyczną (umożliwiają radykalne usunięcie guza).

Radioterapia z kolei służy zarówno do niszczenia pozostałości nowotworów po niecałkowicie radykalnych operacjach chirurgicznych (wtedy gdy nie udało się z jakichś względów np. ze względu na lokalizację, usunąć całego nowotworu), do zmniejszenia masy guza (np. w sytuacjach, gdy nowotwór nacieka okoliczne struktury), niszczenia komórek nowotworowych niedostępnych innymi metodami oraz w medycynie paliatywnej do redukcji bólu (wtedy gdy dziecko cierpi, a wyleczenie nie jest możliwe). Ze względu na efekty uboczne stosowana jest tylko w szczególnych przypadkach.

Chemioterapia to u dzieci kluczowa metoda leczenia białaczek i chłoniaków. W formie skojarzonej także używana do leczenia guzów litych. Jej zadaniem jest hamowanie podziałów komórkowych. Chemioterapeutyki działają także na tkanki zdrowe, szczególnie te o dużej dynamice odnowy (nabłonki przewodu pokarmowego, oddechowego, szpik kostny, cebulki włosów). Powoduje to działania niepożądane w postaci np.: niedokrwistości, spadku poziomu płytek krwi (tendencji do siniaczenia, wylewów podskórnych i wewnątrznarządowych), zapaleń w obrębie jamy ustnej, zaburzeń wchłaniania, biegunek, uszkodzeń narządów miąższowych.

Czytaj dalej: Nowotwory u dzieci. Część 2