Postęp, jaki dokonuje się w medycynie sprawia, iż co raz więcej osób może liczyć na wydłużenie życia, jak i polepszenie jego jakości. Jednym z takich przykładów jest implantacja kardiostymulatora potocznie nazywanego rozrusznikiem serca.

Wiele osób odczuwa lęk przed tym urządzeniem obawiając się, że ich życie diametralnie się zmieni. Często słyszą o wielu zakazach, jednak nie zawsze są one słuszne; a to właśnie dzięki temu urządzeniu mogą cieszyć się znowu pełnią życia. Mam nadzieję, iż w tym artykule wiele osób znajdzie odpowiedzi na nurtujące pytania.

Co to takiego jest rozrusznik?

Kardiostymulatory to niewielkie urządzenia elektryczne, których ogólna zasada działania polega na wysyłaniu impulsów do serca doprowadzając do jego pobudzenia, a następnie skurczu. Obecne rozruszniki posiadają także funkcję odczytywania impulsów pochodzących z serca i włączają się wówczas, gdy jest taka potrzeba. Zwykle są implantowane u pacjentów z chorym węzłem zatokowym (czyli naturalnym rozrusznikiem serca) lub z zaburzeniami w układzie przewodzącym serca (który zapewnia prawidłowe rozchodzenie się impulsów po całym sercu) czyli tzw. blokami przewodzenia. Na skutek wyżej wymienionych stanów dochodzi do zbytniego zwolnienia akcji serca lub zaburzeń jego rytmu i pojawienia się objawów takich jak: zawroty głowy, omdlenia, obniżona tolerancja wysiłku. Są one związane ze zbyt małą ilością krwi (a więc i niedoborem tlenu), dostarczanej do tkanek.

Implantacja kardiostymulatora

Zabieg trwa zwykle kilkadziesiąt minut. Miejsce implantacji znieczula się miejscowo, więc pacjent jest świadomy. Nacina się skórę w okolicy podobojczykowej, a następnie poprzez żyłę wprowadza się jedną lub dwie elektrody do serca w zależności od typu kardiostymulatora. Za pomocą aparatu RTG kontroluje się położenie elektrod, które podłącza się do kardiostymulatora. Jeśli wszystko jest w porządku, kardiostymulator umieszcza się pod skórą, którą zszywa się za pomocą kilku szwów [ściągane są po kilku (7-8) dniach]. Do sprawdzenia poprawności działania tego urządzenia lekarz używa zewnętrznego programatora.