Leczenie wad zastawkowych

Leczenie wad nabytych serca (wad zastawkowych) polega na ich chirurgicznej operacji, tj.: rekonstrukcji, czyli naprawie, własnej zastawki lub jej wymianie. Zabiegi z pierwszej grupy to komisurotomia, plastyka zastawki i/lub jej pierścienia. Kardiochirurgicznie można też wszczepić nową zastawkę, sztuczną lub biologiczną. U niektórych chorych przeprowadza się zabieg na chorej zastawce w sposób małoinwazyjny, bez konieczności otwierania klatki piersiowej, gdzie przy użyciu specjalnych urządzeń i cewników poszerza się zwężoną zastawkę lub implantuje nową. Również rozwijają się techniki wymiany zastawek przez koniuszek serca oraz na drodze torakoskopowej. Po korekcji wady zastawkowej obserwuje się u pacjentów poprawę jakości życia oraz funkcjonowania, polepszenie tolerancji wysiłku oraz lepsze rokowanie.

Operację wady zastawkowej najlepiej wykonać w dobrym stanie chorego i po przygotowaniu, przy zachowanej prawidłowej funkcji skurczowej lewej komory serca (jest to jeden z silnych czynników prognostycznych w operacjach kardiochirurgicznych).

Wady, które nie kwalifikują się do operacji (np. brak wskazań do operacji, brak zgody chorego na zabieg, przeciwwskazania do operacji), należy okresowo kontrolować i/lub leczyć farmakologicznie: niewydolność krążenia, zaburzenia rytmu, zapobiegać zapaleniu wsierdzia, zakrzepom i zatorom itd.

Życie z istotną, nieskorygowaną i nieleczoną wadą serca może prowadzić do ciężkich, zagrażających życiu i zdrowiu powikłań, m. in. rozwoju niewydolności serca, nadciśnienia płucnego, zaburzeń rytmu serca, wystąpienia udarów mózgu, czy zapalenia wsierdzia (infekcja wewnętrznej warstwy serca).