Leczenie choroby wieńcowej

Po postawieniu rozpoznania przychodzi czas na włączenie odpowiedniego leczenia, którego celem jest nie tylko łagodzenie objawów, ale również kontrola czynników ryzyka miażdżycy oraz przeciwdziałanie postępowi choroby, zawałowi serca i innym poważnym incydentom sercowo-naczyniowym (np. udar mózgu, śmierć z przyczyn sercowych). W leczeniu oprócz modyfikacji stylu życia, diety i regularnej aktywności fizycznej, stosuje się leki:

• przeciwpłytkowe (kwas acetylosalicylowy i pochodne tienopirydyny);
• antagonistów receptorów adrenergicznych typu beta (tzw. beta-blokery);
• blokery kanałów wapniowych;
• inhibitory konwertazy angiotensyny;
• statyny (czyli leki obniżające poziom cholesterolu);
• tzw. azotany (nitrogliceryna, mono i di azotan izosorbidu);
• oraz molsydominę.

W leczeniu zastosowanie mają też metody inwazyjne, przywracające bądź poprawiające przepływy w naczyniach wieńcowych (angioplastyka przezskórna i pomostowanie aortalno-wieńcowe). Celem takiego działania jest poprawa tolerancji wysiłku i zmniejszenie dolegliwości odczuwanych przez chorego.

Niezwykle ważna u chorych z rozpoznaną chorobą wieńcową jest stała kontrola w poradni kardiologicznej i regularne wizyty u lekarza prowadzącego. Podczas nich lekarz ocenia stan chorego i stopień kontroli choroby, efektywność stosowanej terapii, przepisuje leki oraz jeśli to konieczne, modyfikuje leczenie.