Jakie są objawy, których nie wolno zbagatelizować?

Nie ma typowo charakterystycznych objawów dla tego schorzenia. Może mieć ono bardzo różny przebieg kliniczny, od bezobjawowego do wręcz burzliwych objawów prowadzących do zgonu włącznie. Mogą pojawić się:

• objawy niewydolności serca (duszność, męczliwość podczas wysiłku, obrzęki kończyn dolnych);
• ból w klatce piersiowej;
• zaburzenia rytmu serca, odczuwane przez pacjentów jako kołatanie serca (mogą być bardzo groźne, łącznie z zatrzymaniem akcji serca);
• utraty przytomności (najczęściej na skutek zaburzeń rytmu serca);
• gorączka.

Część pacjentów przed zachorowaniem na z.m.s. ma objawy infekcji wirusowej (najczęściej dróg oddechowych) w postaci:

• stanu podgorączkowego lub gorączki;
• ogólnego rozbicia;
• kaszlu;
• bólu mięśni i stawów;
• bólu głowy;
• dreszczy;
• kataru;
• bólu gardła;
• osłabienia apetytu.

Leczenie

ostępowanie będzie uzależnione od przebiegu choroby. Najważniejsza jest hospitalizacja i ograniczenie aktywności fizycznej. Leczy się głównie poszczególne objawy choroby, gdyż nie ma typowego leczenia charakterystycznego dla tego schorzenia. W niektórych przypadkach, gdy znany jest czynnik wywołujący, stosujemy leczenie przyczynowe (np. antybiotykoterapię w przypadku zapalenia wywołanego przez bakterie).

Rokowanie jest różne i zależy od: indywidualnej odporności pacjenta, czynnika wywołującego i formy, pod jaką przebiega choroba: ostrej, podostrej czy przewlekłej. Część pacjentów wraca do pełnego zdrowia i zapomina o tej chorobie. U części może rozwinąć się niewydolność serca, a niekiedy kończy się zgonem. W zależności od tego, jaki był obraz choroby oraz czy pozostawił jakieś uszczerbki na zdrowiu pacjenta, lekarz decyduje, kiedy pacjent może wrócić do codziennej aktywności.