Choroba Meniere’a, to kolejne schorzenie mogące manifestować się szumem w uszach, najczęściej jednostronnym, z uczuciem ucisku i pełności w uchu. Występują także zawroty głowy oraz nadwrażliwość na dźwięki w uchu chorym. Źródłem patologii jest część błoniasta błędnika, gdzie dochodzi do nagromadzenia się płynu (chłonki) i powstania tzw. wodniaka.

Zaburzenie ukrwienia o różnej etiologii (np.: niewydolność krążenia, spadek ciśnienia krwi, zmiany w odcinku szyjnym kręgosłupa, a nawet ciężki stres psychiczny), może doprowadzić do rozwoju tzw. „nagłej głuchoty”, z szumem w uszach jako jednym z objawów. Do nagłej głuchoty prowadzą również: infekcje wirusowe (m.in. wirus HIV), urazy ucha.

Szum w uszach, który występuje jako jeden z objawów wyżej wymienionych chorób ma charakter tonów niskich i zazwyczaj ustępuje po wyleczeniu tych chorób. Trudniejsze do wyleczenia, są choroby dające szumy o wysokich częstotliwościach. Zazwyczaj występują przy trwałym uszkodzeniu ucha wewnętrznego.

Odczuwanie szumu w uszach, może nasilać się w takich sytuacjach jak stres, zaburzenia snu, zaburzenia wegetatywne (nadmierne łzawienie, wzmożone wydzielanie śliny, zmiany ciepłoty ciała, zaburzenia czynności układu moczopłciowego). W tym przypadku stosuje się porady psychologiczne oraz trening autogenny, mające na celu poprawić kondycję psychiczną. Gdy to nie pomaga – lekarz może włączyć do terapii leki uspokajające. Udowodniono, że laki antyarytmiczne wpływają na zmniejszenie odczuwania szumu w uszach. Istnieją również specjalne aparaty mające na celu maskowanie szumu. Działają one poprzez wytwarzanie szumu własnego i w efekcie dochodzi  do stłumienia szumu w uszach.

Szum w uszach jest objawem, a nie chorobą. Dlatego należy zawsze poszukiwać przyczyn powstawania szumów, w postaci chorób uogólnionych organizmu, chorób uszu i w pierwszej kolejności je wykluczyć.