Jeśli masz uciążliwe problemy z: gardłem, migdałkami, nosem, zatokami, krtanią czy uszami to powinieneś udać się do otolaryngologa, który specjalizuje się w diagnozowaniu i leczeniu chorób tych struktur.

Zazwyczaj pierwszym etapem wizyty w gabinecie lekarskim jest rozmowa z pacjentem (tzw. wywiad lekarski). Lekarz poprosi o przedstawienie dolegliwości, a następnie będzie zadawał konkretne pytania, aby uzyskać pełny obraz choroby (np.: od kiedy objawy trwają, w jakich warunkach się nasilają, czy coś je łagodzi itp.). Ważne jest, by odpowiedzi były szczere i pełne. Kolejnym etapem wizyty jest oczywiście badanie przedmiotowe, które w przypadku otolaryngologa, różni się znacznie od innych badań.

Zamiast stetoskopu u laryngologa zobaczysz małą latarkę, która znajduje się na wysokości czoła lekarza, przymocowana do specjalnej opaski, umieszczonej na głowie. Pozwala ona na dobre oświetlenie badanych struktur pacjenta, a jednocześnie daje możliwość posługiwania się obydwiema dłońmi w trakcie badania. Laryngolog używa również różnych wzierników oraz specjalnego endoskopu, dzięki którym może dokładnie obejrzeć głębokie struktury gardła, krtań, jamy nosowe oraz uszy wraz z błoną bębenkową. Kolejnym narzędziem pracy laryngologa jest specjalne lustereczko, które przed badaniem ogrzewa nad płomieniem (co zapobiega zaparowaniu tafli lustra, podczas badania wnętrza jamy ustnej).

Badanie laryngologiczne jest zwykle bezbolesne, chociaż czasem podczas diagnostyki jamy ustnej może być pomocne znieczulenie miejscowe (np. gdy odruch wymiotny utrudnia ocenę badanych struktur). Uciskając szpatułką nasadę języka lekarz może ocenić w jamie ustnej:

• stan błony śluzowej gardła (zabarwienie, wilgotność, obecność dodatkowych nieprawidłowych struktur, np. nalotów, nadżerek, grudek, narośli itd.);
• ujścia ślinianek;
• ruchomość języka i podniebienia miękkiego;
• stan migdałków podniebiennych;
• symetrię łuków podniebiennych;
• odruch z tylnej ściany gardła;
• dno jamy ustnej;
• krtań – przy pomocy wspomnianego lusterka krtaniowego, lekarz ogląda w nim odbity obraz krtani. Ocenia się ruchomość i budowę krtani podczas oddychania i wydawania dźwięków przez pacjenta. To badanie nazywane jest tzw. laryngoskopią pośrednią;
• a także stan uzębienia (potencjalne źródło infekcji).