Widzimy starszego człowieka z pochyloną sylwetką ciała, maskowatą twarzą o ograniczonej mimice i z często się pojawiającym ślinotokiem. Patrząc na jego ręce, widzimy powtarzalne ruchy – jakby kręcenia pigułkami. Najprawdopodobniej ta osoba choruje na chorobę Parkinsona.

Przyczyny

Choroba Parkinsona jest schorzeniem, które tak naprawdę nie wiadomo skąd się bierze. Od kiedy w 1817 roku, James Parkinson po raz pierwszy opisał tę chorobę, nadal jednoznacznie nie stwierdzono, co może ją wywoływać. Podejrzewa się tylko, że zachorowania u młodych osób, mogą mieć podłoże genetyczne. W literaturze istnieją też doniesienia o występowaniu tzw. parkinsonizmu wtórnego, który może być wynikiem: stosowania leków blokujących wydzielanie dopaminy, urazów, chorób zakaźnych (HIV, zakażenia prionami), bądź mieć podłoże naczyniowe.

Jedno wiadomo na pewno, w chorobie Parkinsona dochodzi do zwyrodnienia komórek struktury mózgowej, zwanej istotą czarną; a co za tym idzie, osłabionego wydzielania dopaminy. Pierwsze objawy chorobowe mogą się pojawić już około 50 roku życia, jednak pełny rozkwit schorzenia przypada na starszy wiek i znacznie częściej dotyczy mężczyzn.

Objawy

Początkowo, jak w wielu innych chorobach, objawy są dyskretne, czasem niezauważalne. Zaczynają jednak dokuczać wraz z pogarszającą się sprawnością. Podstawowym i chyba najbardziej charakterystycznym objawem choroby Parkinsona jest drżenie. Dotyczy szczególnie kończyn górnych i ma charakter „kręcenia pigułką”. Ruchy te często pogarszają komfort życia, a także zaburzają charakter pisma. Pojawiają się najczęściej w spoczynku, a słabną w ruchu.

Sztywność mięśni – również bardzo charakterystyczny objaw stwierdzany głownie podczas badania neurologicznego. Sztywność najbardziej dotyczy mięśni tułowia, kończyn i mięśni zginaczy karku, powodując przygarbioną postawę ciała.

Bradykineza, czyli charakterystyczne spowolnienie ruchowe, szczególnie widoczne podczas ruchów rękami. Ujawnia się też poprzez amimikę twarzy, ze względu na obniżoną ruchomość mięśni mimicznych w obrębie twarzoczaszki.

Chorzy poruszają się drobnymi kroczkami, początkowo wolno na pełnych stopach, a potem stopniowo przyspieszając. Do innych rzadziej występujących objawów należą: zaburzenia ruchomości gałek ocznych i nadmierna potliwość skóry twarzy, a nawet jej przetłuszczanie się. U niektórych chorych obserwuje się objawy depresji, a nawet otępienie. Czasem dochodzi do trudności przy wstawaniu z pozycji siedzącej i rozpoczęcia ruchu na przód, ale to już dotyczy osób o znacznym zawansowaniu choroby.