Jak sobie z nimi radzić?

Metody leczenia zależeć będą od nasilenia objawów. Zwykle tiki ustępują wraz z wiekiem lub stają się nieuchwytne i nie wymagają zainteresowania. Jeśli natomiast nie zanikają w życiu dorosłym lub w wieku dziecięcym utrudniają funkcjonowanie – stosuje się na początek psychoterapię. Ma ona na celu dotarcie do istoty problemu, wywołującego tiki, znalezienie rozwiązania kryzysowej sytuacji, a następnie wyzbycie się reagowania w postaci tików. Jeśli to nie pomaga, wdraża się leki uspokajające (np.: diazepam). Inne metody leczenia mające na celu wyeliminowanie stresu i zapanowanie nad własnym ciałem to:

• medytacje – głębokie oddychanie, wyciszenie, uspokojeni myśli;
• biofeedback – uczenie się kontroli nad pewnymi grupami mięśni, a przez to kontrolowanie występowania tików;
• ziołolecznictwo.

Kiedy jeszcze mamy do czynienia z tikami?

W niektórych chorobach takich jak: zespół Tourette’a, choroba Parkinsona, czy pląsawica Huntingtona, tiki stanowią jeden z objawów klinicznych.

Zespół Tourette’a jest schorzeniem mózgu, mogącym występować rodzinnie, lecz jego dokładne podłoże nie jest znane. Manifestuje się objawami już w wieku dziecięcym. Pojawiają się drobne tiki twarzy, grymasy, częste mruganie oczami, potrząsanie ramionami, mlaskanie, chrząkanie. Z czasem ruchy mimowolne stają się na tyle uciążliwe, że nie pozwalają normalnie funkcjonować. Dzieci z zespołem Tourette’a są nadpobudliwe, zaczepiają innych, nie panują nad swoim zachowaniem. Do tego dołączają się tiki wokalne, czyli koprolalia. Jest to nieopanowana potrzeba wypowiadania obraźliwych i wulgarnych słów, zdań, zazwyczaj kierowanych wobec innych osób. Choroba jest nieuleczalna. Leczenie łagodnych postaci ogranicza się do tzw. terapii behawioralnej, czyli uczenia konkretnych zachowań na zasadzie reakcji „tu i teraz”, unikając zachowań i reagowania pod wpływem wydarzeń z przeszłości. W przypadku nieskuteczności terapii oraz cięższych postaciach choroby stosuje się farmakoterapię – lekami z grupy neuroleptyków (np.: haloperidol), zastrzykami z toksyny botulinowej, która częściowo poraża struny głosowe, blokerami kanału wapniowego (werapamil, niefedipina, diltiazem).