Odczuwasz dziwne drętwienie, mrowienie ręki, ból przy unoszeniu jej do góry, a także przy wykonywaniu niektórych codziennych czynności? A może jedna Twoja ręka stała się słabsza, masz trudności w wykonywaniu precyzyjnych ruchów? Jeśli tak, to być może cierpisz na zespół górnego otworu klatki piersiowej.

Jest to zespół objawów klinicznych ze strony kończyn górnych, wynikający z ucisku na pęczek naczyniowo-nerwowy przez struktury go otaczające w obrębie górnego otworu klatki piersiowej. Dolegliwości najczęściej pojawiają się około 30-40 r. ż. (wtedy dochodzi do fizjologicznego opadnięcia obręczy barkowej) i dwa razy częściej występują u kobiet.

Górny otwór klatki piersiowej to rejon anatomiczny ograniczony po bokach pierwszymi żebrami, z tyłu pierwszym kręgiem piersiowym, a z przodu górnym brzegiem rękojeści mostka. Pęczek nerwowo-naczyniowy w tym rejonie tworzą: nerwowy splot ramienny, tętnica podobojczykowa lub pachowa, żyła podobojczykowa lub pachowa. Pęczek ten przechodzi przez naturalne zwężenia, w których może dojść do jego uciśnięcia, co skutkuje pojawieniem się objawów.

Skąd się bierze?

Przyczyny zespołu górnego otworu klatki piersiowej mogą być różne:

• wrodzone – anomalie sprzyjające uciskowi, np.: nieprawidłowo wykształcone elementy kostne, mięśniowe, dodatkowe struktury w tym obszarze ciała (np. dodatkowy mięsień, dodatkowe żebro);
• nabyte – urazy okolicy górnego otworu klatki piersiowej (barku, obojczyka, kręgosłupa szyjnego, pierwszego żebra), zwykle spowodowane wypadkami komunikacyjnymi;
• nieprawidłowa postawa ciała przy wykonywaniu codziennych czynności;
• nadmiernie rozwinięte mięśnie piersiowe u mężczyzn (atletyczna budowa ciała);
• u kobiet otyłość i duży biust lub bardzo szczupła sylwetka.