Już od zamieszchłych czasów ludzie starali się korygować wady wzorku za pomocą różnych urządzeń optycznych. Początkowo były to zwykłe okulary, a następnie soczewki kontaktowe. Koncepcja poprawy widzenia za pomocą soczewek, nakładanych na oko, pojawiła się już za czasów Leonarda Da Vinci, czyli na przełomie XVI i XVII wieku.

Rys historyczny

W wieku XVIII pewien angielski lekarz i fizyk zbudował przyrząd, służący korekcji wady jego oczu. Składał się on z metalowej tuby, wypełnionej wodą i zakończonej z jednej strony soczewką, którą przykładał do oka. W kolejnym stuleciu zaczęto stosować soczewki z dmuchanego szkła, których właściwości optyczne pozostawiały wiele do życzenia. Niestety pomimo poprawy w późniejszym czasie zdolności korekcyjnych, soczewki szklane ze względu na swoją kruchość nadal pozostawały bardzo niebezpieczne dla oczu.

Prawdziwy rozwój w produkcji przyniosło zastosowanie materiału zwanego organicznym szkłem (PMMA), z którego produkowane są twarde soczewki kontaktowe. Ich popularność nie jest już dzisiaj tak duża, a zastosowanie ograniczone. Następcą PMMA w produkcji soczewek był hydrożel, a szczególnie jego połączenie z silikonem. Jest to obecnie najczęściej stosowany materiał do wytwarzania soczewek kontaktowych. Uwodnienie tej substancji nadaje soczewce elastyczności, dzięki czemu lepiej dopasowuje się ona do kształtu rogówki. Ponadto jest on o wiele bardziej przepuszczalny dla powietrza niż PMMA, co ma bardzo duże znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania rogówki.