Zaćma powstać może w przebiegu różnych innych chorób organizmu takich jak: cukrzyca (pacjenci chorzy na cukrzycę powinni być pod stałą opieką okulisty), atopowe zapalenie skóry, dystrofia miokloniczna, niedoczynność przytarczyc, choroba Wilsona. Do rozwoju choroby przyczyniają się także czynniki jak: promieniowanie podczerwone (zaćma hutników), promieniowanie rentgenowskie, energia elektryczna. Skuteczne leczenie zaćmy nabytej również polega na chirurgicznym usunięciu soczewki i korekcji wzroku (okulary, wszczepy wewnątrzgałkowe). Techniki operacyjne są różne; najstarszą metodą jest tzw. wewnątrzgałkowe usunięcie soczewki, które polega na usunięciu soczewki wraz z torebką, co jednak wyklucza zastosowanie wszczepu wewnątrzgałkowego po operacji. Soczewkę można usunąć także z pozostawieniem torebki, co już umożliwia następcze wstawienie soczewki wewnątrzgałkowej. Nowością jest tzw. fakoemulsyfikacja – zabieg z zastosowaniem ultradźwięków.

Istnieją, co prawda preparaty zmieniające skład soczewki, co poniekąd hamuje proces mętnienia, lecz ich skuteczność nie została solidnie potwierdzona.

W związku z rozwojem technik mikrochirurgii następuje zminimalizowanie działań niepożądanych i pacjent szybciej „dochodzi do siebie” po zabiegu usunięcia soczewki, który jest najczęstszym zabiegiem wykonywanym w chirurgii oka.