Niepowstrzymywane ataki żarłocznego objadania się, z jednoczesnym nadmiernym skupianiem się na kontroli masy swojego ciała to istota bulimii. Cierpią na nią najczęściej osoby w wieku 18-24 lat, po ataku obżarstwa stosują różne środki, aby „pozbyć się” przyjętego pokarmu ze swojego organizmu.

Charakterystyczny dla bulimii jest nadmierny lęk nad przytyciem. Bulimia, czyli żarłoczność psychiczna może pojawić się u osób leczących się z powodu anoreksji, często zdarza się, że kiedyś wystąpił epizod jadłowstrętu psychicznego (anoreksji). Osoby cierpiące na bulimię początkowo podejmują różne działania zmierzające do zrzucenia wagi, stosują przeróżne diety połączone z nadmiernym wysiłkiem fizycznym. Jedzenie jest dla nich "największym złem", "wrogiem", a jednocześnie niedozwoloną przyjemnością.

W odróżnieniu od anorektyczek, bulimiczki nie są perfekcjonistkami. Nie dążą za wszelką cenę do wyznaczonych sobie celów, często podejmują ryzykowne zachowania społeczne, sięgają po alkohol, narkotyki. Mają problemy w kontaktach z innymi ludźmi, emocje i uczucia ulegają stępieniu. W czasie ataku żarłoczności, osoba cierpiąca na bulimię nie jest w stanie go opanować, nie zastanawia się też, czy rodzina będzie miała na drugi dzień coś do jedzenia. Bulimiczki są w stanie wydać bardzo dużo pieniędzy na jedzenie i w czasie ataku przyjąć pokarm o wartości nawet kilku tysięcy kalorii!

Po napadzie żarłoczności osoby dotknięte bulimią czują wstręt do siebie, czują się winne, wręcz "zanieczyszczone jedzeniem". Aby się pozbyć tego uczucia i zapobiec "tuczącym" skutkom przyjęcia tak wielkiej ilości kalorii, stosują różne metody. Najczęściej jest to wywoływanie wymiotów poprzez drażnienie palcami tylnej ściany gardła, nadużywanie środków przeczyszczających, a także hamujących łaknienie (szeroko reklamowanych w mediach). Niektóre bulimiczki stosują nawet poważne środki farmakologiczne przyspieszające metabolizm.

W odróżnieniu od anorektyczek, bulimiczki nie są aż tak wychudzone. W wyniku przyjmowania ogromnych ilości kalorii, a następnie pozbywania się ich, waga jest utrzymana w granicach normy, czasem ją przekracza. Nieustanne wywoływanie wymiotów może powodować zapalenie gardła, uszkodzenie szkliwa zębów, palce nieustannie narażane na działanie kwasów z żołądka są zniszczone i pokryte bliznami. Częste wymioty mogą też pociągać za sobą znacznie gorsze konsekwencje, takie jak odwodnienie, zaburzenia elektrolitowe, zaburzenia rytmu serca, a nawet śmierć.

Leczenie bulimii to przede wszystkim psychoterapia, gdyż podłożem tej choroby są zaburzenia natury psychicznej. Najlepiej gdy leczenie będzie przebiegało pod okiem doświadczonego terapeuty uzależnień zajmującego się zaburzeniami odżywiania. Proces terapeutyczny może trwać od kilku miesięcy do dwóch lat. Mniejsze znaczenie w leczeniu ma przyjmowanie leków przeciwdepresyjnych, niekiedy jednak jest niezbędne. W przypadku długo trwającej choroby leczenie powinno mieć charakter kompleksowy i obejmować również zmiany somatyczne w organizmie wynikające z choroby.

Bulimia jest chorobą, w której postrzeganie swojego ciała jest silnie zaburzone, często związane są z tym inne zaburzenia emocjonalne. Prawidłowe rozpoznanie i konsekwentne leczenie daje duże szanse na uzyskanie poprawy i powrót do zdrowia, trzeba się jednak liczyć z możliwością nawrotów.