Historia choroby, dziś zwaną chorobą Heinego i Medina(łac. poliomyelitis anterior acuta, wirusowe zapalenie rogów przednich rdzenia kręgowego, H14), liczy tysiące lat. Najstarsze ślady tej choroby – cechującej się charakterystycznymi objawami klinicznymi, sięgają czasów staroegipskich. Z kolei pierwszy opis kliniczny choroby przedstawił w 1793 roku Anglik Michael Underwood, zaś szczegółowy obraz choroby powstał za sprawą Niemca- Jakoba Heine w 1840 roku.

Wzrost zainteresowania poliomyelitis w Europie sięga drugiej połowy XIX wieku. To właśnie z tego okresu pochodzą liczne publikacje dotyczące pojedynczych zachorowań i małych ognisk epidemicznych, które wystąpiły w Niemczech, Szwecji, Norwegii, Francji i Austrii. Pierwsze większe epidemie zanotowano w Szwecji w 1885 i 1887 roku. Zostały one opisane przez J. Medina w 1890 roku. Prawdopodobnie to Szwecja była ogniskiem epidemicznym, z którego choroba zaczęła szerzyć się na inne kraje skandynawskie i części Europy, zaś za pośrednictwem emigrantów rozszerzyła się na Stany Zjednoczone Ameryki Północnej.

W latach międzywojennych doszło do utrwalenia się epidemicznego charakteru choroby. Występowała ona już w całej Europie, w Ameryce, Afryce, w Australii a także w Nowej Zelandii i niektórych krajach azjatyckich. Największą ekspansję choroby zanotowano w 1940 roku, kiedy to choroba ogarnęła cały świat i ciągle odnotowywano wzrost zachorowań. W Polsce pierwsze doniesienia o sporadycznych zachorowaniach na poliomyelitis pochodzą z końca XIX wieku. Pierwsza opisana epidemia wystąpiła w czerwcu i lipcu 1911 roku.

Polio lub poliomyelitis zwane było również nagminnym porażeniem dziecięcym, zapaleniem przednich rogów rdzenia kręgowego bądź chorobą Heinego i Medina. Polio jest ostrą, wirusową chorobą zakaźną przebiegającą z objawami ostrych porażeń, wywołaną przez wirusy polio typu serologicznego 1, 2 lub typu 3 należące do tzw. enterowirusów – rodzaj wirusów dla których wrota zakażenia stanowi przewód pokarmowy (mają powinowactwo do jego błony śluzowej). Wirus Polio atakuje układ nerwowy, co może doprowadzić do trwałego paraliżu mięśni. Jeśli choroba zaatakuje mięśnie klatki piersiowej lub mózg, może dojść do śmierci.

Polio przenoszone jest drogą fekalno-oralną oraz wraz z jedzeniem i wodą pitną. Wirus po dostaniu się do organizmu przechodzi przez nabłonek jelit, gdzie z kolei się replikuje. Czas inkubacji wirusa trwa od 9 do 12 dni. W tym czasie atakuje on układ krwionośny i pobliskie węzły chłonne. Proces ten określany jest jako wiremia pierwotna (okres w przebiegu zakażenia wirusami chorobotwórczymi, w których zarazek krąży we krwi). To właśnie na tym etapie nasz organizm wytwarza swoiste przeciwciała przeciwko wirusowi. Jeśli wytworzy ich wystarczająco dużo może dojść do zahamowania dalszego rozwoju choroby, gdyż organizm będzie w stanie zwalczyć wszystkie wirusy. Mamy wtedy do czynienia z tzw. zakażeniem poronnym. Jeśli zaś organizm nie jest na tyle silny i nie opanuje zakażenia, dochodzi do wiremii wtórnej, która jest dużo bardziej nasilona i groźniejsza w skutkach, gdyż namnażające się wirusy rozprzestrzeniają się po całym organizmie.