Depresja wśród dzieci i młodzieży nie jest mitem. Jest coraz częstszym problemem rzucającym cień na beztroski obraz dzieciństwa, powodującym, że dziecko doznaje realnego cierpienia, a jego rodzice szukają pomocy wśród specjalistów z różnych dziedzin.

Dane statystyczne są alarmujące! Szacuje się bowiem, że aż 40% dzieci ze szkół podstawowych doświadcza poczucia braku sensu swojego życia, 30% zgłasza myśli samobójcze, a u 10-13% na podstawie prezentowanych objawów można rozpoznać depresję (wg badań prowadzonych przez dr. Krystynę Kmiecik-Baran) Specjaliści zajmujący się tematyką depresji u dzieci zwracają uwagę na nasilenie problemu w ostatnich latach, który jednocześnie zaczyna obejmować coraz młodsze grupy wiekowe (także przedszkolne). Najważniejszymi obszarami strategii przeciwdziałania temu zjawisku są: eliminacja czynników ryzyka (np. sieroctwa, przemocy w szkołach i domu, emocjonalnych braków itd.), szybkie rozpoznawanie pierwszych symptomów, szukanie odpowiedniej pomocy i wreszcie leczenie we współpracy ze specjalistą. Biorąc pod uwagę ten fakt największa rola i odpowiedzialność za zdrowie psychiczne dzieci leży w rekach rodziców i opiekunów.

Alarmujące sygnały

Dzieci podobnie jak dorośli mają prawo doświadczać różnych stanów emocjonalnych. W obliczu: niepowodzeń w szkole, choroby rodzica, zmiany dotychczasowej sytuacji życiowej (np. przeprowadzka do innego miasta, przejście z przedszkola do szkoły podstawowej, narodziny rodzeństwa itd.) mogą odczuwać smutek, przygnębienie lub rozdrażnienie. Jest to zupełnie normalne, ponieważ muszą się zmierzyć z zupełnie nową, często niezrozumiałą dla siebie rzeczywistością. Natomiast jeśli wspomniane wyżej reakcje utrzymują się w czasie lub nasilą, powodując znaczne ograniczenie aktywności dziecka (dziecko nie chce się bawić, nie ma ochoty na spotkanie z rówieśnikami, izoluje się od rodziców bądź wręcz przeciwnie trudno go od nich odseparować), a u rodziców budzą niepokój, warto zastanowić się czy „pociecha” nie boryka się z depresją. Trzeba pomyśleć o niej także wtedy gdy przy braku obiektywnej przesłanki (życie dziecka wydaje się ustabilizowane, rodzice zapewniają mu komfortowe warunki rozwoju) malec prezentuje się jak zaniedbywany, zgłasza dolegliwości, jest niespokojny itd.