Padaczka jest jedną z najczęstszych chorób neurologicznych wieku dziecięcego. W 75% przypadków pojawia się przed ukończeniem 19 roku życia.

Napad padaczkowy – rodzaje

• napady toniczno-kloniczne (maksymalne) – ten typ napadów występuje częściej u dorosłych, ale może występować również u dzieci (poza okresem niemowlęcym). Składa się z dwóch faz: tonicznej i klonicznej. W fazie tonicznej – dochodzi do nagłej utraty przytomności, upadku, uogólnionego skurczu mięśni i zatrzymania oddechu. Skurcz mięśni żwaczy może powodować przygryzienie języka lub policzka. Może też dojść do mimowolnego oddania moczu i stolca. Pod koniec tej fazy zwykle występuje głęboki wdech i rozpoczyna się faza kloniczna. W jej trakcie drżenie ustępuje i pojawiają się uogólnione, gwałtowne wstrząsy całego ciała. Faza ta trwa około 2 minut. Po ustąpieniu napadu pacjent zasypia z charczącym oddechem i zwykle bardzo trudno go obudzić. Powrót do świadomości wiąże się ze splątaniem i bólem głowy. W czasie napadu należy sprawdzić czy chory leży w bezpiecznym miejscu, zapewnić mu drożność dróg oddechowych oraz ułożyć na boku, w pozycji bezpiecznej. Nie wolno „na siłę” powstrzymywać napadu ani nadmiernie krępować ruchów chorego!
• napady miokloniczne – polegają na kilkusekundowych, gwałtownych „szarpnięciach” kończyn, przy względnie zachowanej świadomości dziecka. Zwykle pojawiają się w godzinach porannych i czasem towarzyszą im drgawki toniczno-kloniczne. W opisany wyżej sposób najczęściej objawia się łagodna młodzieńcza padaczka miokloniczna (juvenile mioclonic epilepsy – JME). Ten typ padaczki zazwyczaj objawia się po raz pierwszy w okresie pokwitania.

Napady częściowe to wyładowania grupy neuronów w określonym obszarze mózgu, tylko  w jednej półkuli. Objawy napadów są bardzo różnorodne i zależą od tego, w którym miejscu mózgu dochodzi do wyładowań. Mogą przebiegać pod postacią:

• napadów ruchowych, np. ręki lub ust, żucie, niecelowe ruchy kończyn, mogą również rozprzestrzeniać się na inne grupy mięśniowe;
• zaburzeń świadomości, orientacji, pamięci, równowagi, uczucie nierealności, omamy wzrokowe lub słuchowe;
• zaburzeń wzroku, węchu, smaku, uczucie pełności w nadbrzuszu, uczucie dławienia się, nudności, zblednięcie;
• napadów psychoruchowych z towarzyszącymi różnymi automatyzmami (np. cmokanie, żucie, ruchy języka);
• napadów nietypowo objawiających się np. bólami brzucha, omdleniami, napadami lęku;
• zaburzeń afektu – nieadekwatny do sytuacji gniew, podniecenie, strach.

Świadomość w napadach częściowych może być zachowana (napady proste) lub być w różnym stopniu upośledzona (napady złożone). Napady częściowe mogą się wtórnie uogólnić i przebiegać jako napady toniczno-kloniczne.