Według społecznej oceny wysoki wzrost jest oceniany jako cecha pozytywna, dlatego wielu pacjentów z tym problemem nie zgłasza się do lekarza. U części z tych osób nadmierny wzrost jest wynikiem istniejących zaburzeń, które powinny być leczone. Zgodnie z definicją, o nadmiernym wzroście mówimy gdy wysokość ciała jest powyżej 97 centyla (ten wskaźnik odczytuje się z siatek centylowych) w odniesieniu do danej populacji, płci i wieku.

Istnieje wiele przyczyn nadmiernego wzrostu. Najczęściej występującą postacią jest tzw. rodzinny nadmierny wzrost. Jest to wariant prawidłowego rozwoju. Takie rozpoznanie jest ustalane na podstawie wykluczenia innych przyczyn i potwierdzenia wysokiego wzrostu występującego w rodzinie. Rodzice zaniepokojeni „odstawaniem” od rówieśników swojego dziecka, powinni zgłosić się do pediatry albo endokrynologa dziecięcego, który wykluczy zaburzenia hormonalne i przeprowadzi tzw. prognozę ostatecznej wysokości ciała. Najczęściej wysoki wzrost nie ma związku z żadną chorobą, ale aby to potwierdzić, czasem niezbędne jest wykonanie dodatkowych badań takich jak badania hormonalne i badania obrazowe (tomografia komputerowa – CT, tomografia rezonansu magnetycznego – MRI).

Jedną z rzadszych przyczyn nadmiernego wzrostu jest gigantyzm przysadkowy. Przysadka mózgowa jest to mały gruczoł dokrewny w czaszce, który wydziela różne hormony, między innymi hormon wzrostu (GH). Główną przyczyną nadmiernego wydzielania GH są gruczolaki przysadki. Gruczolaki są najczęściej występującymi w przysadce guzami mózgu. Ich objawy zależą od wielkości guza oraz od tego czy jest on czynny hormonalnie (czy wytwarza hormony i uwalnia je do krwioobiegu). Mogą występować także gruczolaki bezobjawowe (tzw. mikrogruczolaki, o bardzo małych rozmiarach). U dzieci i młodzieży z niezakończonym procesem wzrastania, u których nie doszło jeszcze do zrośnięcia nasad kości długich z trzonami, zwiększone stężenie GH prowadzi do nadmiernego wzrostu – gigantyzmu. Poza nadmiernym wzrostem, jednym z objawów może być ubytek w polu widzenia, wynikający z ucisku na skrzyżowanie nerwów wzrokowych przez gruczolaka. W diagnostyce gigantyzmu przysadkowego niezbędne jest wykonanie badań obrazowych (CT głowy, MRI głowy), a także określenie profilu hormonalnego i czynnika IGF-1.