Dzięki postępom nauk medycznych znacznie poszerzył się obszar chorób, w których odpowiednie leczenie powoduje wyzdrowienie lub znacznie przedłuża czas przeżycia. Równocześnie niekorzystne zmiany środowiska i stylu życia sprawiają, że coraz częściej zapadamy na różnego typu schorzenia, a wśród nich szczególnie często na tzw. choroby cywilizacyjne (otyłość, nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, choroba niedokrwienna serca, nowotwory).

Cechą charakterystyczną chorób cywilizacyjnych jest ich przewlekły, czyli długotrwały przebieg wymagający opieki specjalistycznej, a co za tym idzie monitorowania i leczenia w warunkach ambulatoryjnych, bądź szpitalnych. Ich leczenie ma zazwyczaj charakter objawowy. Oznacza to, że choroba prawdopodobnie będzie pacjentowi towarzyszyła do końca życia. Przyjęcie takiej diagnozy, pogodzenie się z nią i poczynienie w związku z tym konicznych zmian, dla wielu pacjentów bywa procesem bardzo trudnym.

Etap akceptacji

Aby móc się zmierzyć z chorobą, trzeba przyznać, że jest ona naszym realnym doświadczeniem. Akceptacja tego nie jest procesem łatwym i natychmiastowym. Część pacjentów potrzebuje czasu, by pogodzić się z diagnozą, część nigdy tak naprawdę jej nie przyjmuje. Decyduje o tym wiele czynników, m.in.: osobowość, sposoby radzenia ze stresem, dotychczasowe doświadczenia życiowe, wsparcie społeczne na jakie może liczyć pacjent oraz jakość relacji międzyludzkich, które nawiązuje. Początkowa reakcja może nieść ze sobą: złość, smutek, poczucie bezsensu, a także pytania: „czemu właśnie ja”, „czy faktycznie jest to choroba przewlekła?”, „jak teraz będzie wyglądało moje życie?”. W tym trudnym momencie ogromną rolę odgrywa najbliższe otoczenie (przez dawanie wsparcia, łagodzenie frustracji, wspólne szukanie sensu choroby, adaptację do nowych warunków).