O naturze chorób, sposobach ich leczenia oraz objawach wiemy dziś o wiele więcej niż jeszcze sto lat temu. Zmieniają się postawy społeczne, nacisk kładziony jest na profilaktykę pierwszorzędową (czyli pomnażanie zasobów zdrowia, tak aby nie dochodziło do choroby np. szczepienia, dieta, sport), wczesne wykrywanie i leczenie przyczynowe.

Mimo powszechnej zdawałoby się edukacji w zakresie problematyki zdrowia, zaburzenia psychiczne oraz psychiatria (jako integralna część medycyny) wciąż traktowane są przez ogromną część społeczeństwa jako problem wstydliwy, niechciany, obarczony wieloma mitami i niejasnościami. Stan taki niesie wiele niekorzystnych konsekwencji: późniejsze zgłaszanie się z problemami do specjalistów, rzadsze wykrywanie zaburzeń, stygmatyzację pacjentów oraz spychanie ich na margines społeczny.

Psychiatria jako część medycyny

Psychiatria jest działem medycyny konwencjonalnej, która u początków związana była nierozerwalnie z neurologią. Jednakże wraz z rozwojem wiedzy na temat podłoża zaburzeń psychicznych (których istota jak się okazało nie leży w schorzeniach organicznych mózgu, choć może z nimi współistnieć) zaistniała potrzeba wyodrębnienia się jej jako samodzielnej gałęzi nauki. W obecnej formie zajmuje się ona zaburzeniami psychicznymi, ich uwarunkowaniem, badaniem, leczeniem oraz zapobieganiem. Integruje podejście biologiczne skoncentrowane na procesach fizjologicznych i ich zaburzeniach, z podejściem psychologicznym odnoszącym się do sfery psychiki.