Inną kwestią jest komunikacja z nastawionym buntowniczo nastolatkiem (okres adolescencji jest bardzo burzliwym, pełnym skrajnych zachowań czasem). Warto pamiętać, że przymierze rodzic-dziecko buduje się od przyjścia dziecka na świat, a im wcześniej zaczynamy tę nierzadko trudną pracę, tym w przyszłości jest łatwiej. Wobec dorastającego człowieka z problemami emocjonalnymi trzeba wykazać się spokojem i konsekwencją postępowania. Zachęcać do rozmów i jednocześnie akceptować intymność i autonomię (godzić się z tym, że o pewnych sprawach nie rozmawia z opiekunem a rówieśnikami, wydzielić strefę intymną itd.), okazywać ciepło i wsparcie, ale nie starać się na siłę przypodobać (dziecko powinno poczuć, że rodzić jest otwarty na jego problemy, a jednocześnie jego wiedza, doświadczenie i wiek pozwolą je wspólnie rozwiązać).

Rodzina na kozetce...

Depresja ma podłoże wieloczynnikowe (wiele okoliczności może wpłynąć na jej rozwinięcie się) i może pojawić się u dziecka w każdej rodzinie. Nierzadko objawy jakie prezentuje maluch są odbiciem nieujawnianych konfliktów wewnątrzrodzinnych, których wagi i siły nie są świadomi sami rodzice. Dlatego jedną z kluczowych strategii leczenia depresji wśród dzieci i młodzieży jest terapia rodzin. Bynajmniej nie jest to proces wyszukiwania winy u kogokolwiek z bliskich dziecku osób – co w zasadzie z punkt widzenia samej depresji nie miałoby nawet istotnego sensu. Terapia rodzin to proces, w którym psychoterapeuta dzięki wiedzy, doświadczeniu i otwartej postawie wraz z uczestniczącymi osobami stara się spojrzeć na istotę zaburzenia, w kontekście systemu jakim jest rodzina. Podczas kolejnych sesji członkowie rodziny odnoszą się do emocji, jakie odczuwają w związku z chorobą, rozmawiają o swoich rolach, o sposobach radzenia z problemami, wzajemnych relacjach, uczą otwierać na potrzeby innych i prowadzić dialog.