Zakładnik swoich własnych wyobrażeń

Dla hipochondryków pojęcie zdrowia organizuje się na dwóch skrajnych biegunach: idealnego dobrostanu oraz choroby. Takie myślenie ściśle determinuje ich spojrzenie na działanie organizmu; wedle zasady albo „jestem rześki, skory do działania i tryskający energią”, albo „dotknięty poważnym schorzeniem”. Osoby z tym problemem nie dają sobie marginesu na naturalną zmienność nastroju, na zniżki kondycji, przemijające zmęczenie lub drobne ułomności. Dla nich smutek - to pewny obraz depresji, a ból brzucha symptom - nowotworu. Każdy przeczytany artykuł lub poradnik zbliża ich do spodziewanej diagnozy, a ideał zdrowia, wokół którego się skupiają, jest niemożliwy do osiągnięcia.

Medycyna na usługach hipochondryka

Pacjenci cierpiący na chorobę urojoną starają się łagodzić swoje napięcie przez częsty kontakt z pracownikami opieki medycznej (tymczasem kontakt ten wzmaga ich napięcie). Wchodzą w zależnościowe relacje z lekarzem (relację wahadła niepokoju i fascynacji), wymagając od niego pełnego zaangażowania, dyspozycyjności i spełniania ich wymagań. Przychodzą po diagnozę, ale jej nie dowierzają, kolekcjonują sterty niepotrzebnych wyników, prowadzą skrupulatne dzienniczki. Mają własną wizję choroby i liczne wytłumaczenia (które nie podlegają korekcie) na każdy zaobserwowany przez siebie objaw. W swoim zapatrzeniu na konkretne schorzenie są tak dalecy, że często ignorują prawdziwe niebezpieczeństwa.

Czy hipochondria jest chorobą?

Hipochondria znajduje się w międzynarodowej klasyfikacji schorzeń psychicznych, przydzielona do zaburzeń z kręgu nerwic. Osoba owładnięta myślami hipochondrycznymi, nie jest w stanie się sama od nich uwolnić. Wizja poważnego schorzenia „na które z pewnością zachorowała” dostarcza licznych cierpień, a życie sprowadza do ciągłego poszukiwania diagnozy. Niekiedy zaabsorbowanie zdrowiem jest tak silne, że dochodzi do wycofania z kontaktów towarzyskich, zubożenia finansowego, zaniedbywania rodziny i obowiązków służbowych. Mimo tak poważnych konsekwencji chorzy z urojeniami oceniają swoje leczenie jako konieczne i celowe.