Podskórne lęki

Hipochondryk skupia się na obrazie ciała, w nim szuka choroby, gdy tymczasem to, z czym się boryka ulokowane jest głęboko w obszarach nieświadomych. W takim ujęciu choroba urojona jest jak maska, za którą kryje się prawdziwe oblicze problemu. Tym nienazwanym i schowanym głęboko problemem, może być wyparte pragnienie, trudne doświadczenie życiowe (np. trauma z dzieciństwa), lęk przed chorobą psychiczną (np. schizofrenią, manią, depresją), zaburzone postrzeganie własnego ciała lub trudności w określeniu tożsamości. Z tego też powodu właściwą metodą leczenia hipochondrii jest psychoterapia.

Niektórzy terapeuci chorych z urojeniami porównują do zagubionych dzieci, uczepionych swojej matki (w tym wypadku lekarza, bądź terapeuty), które boją się otworzyć na zmienną i złożoną rzeczywistość; dzieci - które izolują się w bezpiecznym, ale i ograniczającym je świecie.

Podręczny poradnik dla osób mających kontakt z hipochondrykami

Jeśli w twoim otoczeniu spotykasz się z pacjentem hipochondrycznym, to możesz skutecznie wykorzystać kilka pomocnych wskazówek:

• staraj się słuchać i poświęcać mu czas, hipochondrycy często pragną akceptacji i zrozumienia;
• przyjmuj skargi z cierpliwością, skargi te płyną z prawdziwie odczuwanych obaw, nawet jeśli nie mają one potwierdzenia w stanie faktycznym;
• staraj się nie podsuwać pomysłów na kolejne leczenie, nie podsycaj wyobraźni wizjami choroby;
• nie polecaj poradników i książek na tematy medyczne;
• nie staraj się na siłę uspokajać;
• nie daj się wciągać w rozważania na temat objawów chorobowych, usłyszysz zapewne wiele tłumaczących je koncepcji;
• skieruj pacjenta do jednego lekarza, z którym ma dobry kontakt;
• nie zgadzaj się, gdy opowiada o tym, że jest ciężko chory, ale jeszcze tego nie wykryto.

Hipochondria nie jest przywarą, jak zwykliśmy ją oceniać patrząc na osoby nadmiernie zaabsorbowane swoim zdrowiem. Jest zaburzeniem niosącym utrapienia, które może być skutecznie leczone.