Dobre rady - złe rady

Osoba pogrążona w depresji cierpi, rzutuje siebie w przeszłość, ocenia aktualną sytuację pesymistycznie i nie widzi możliwości zmiany. Nawet najszczersze rady w stylu: „weź się w garść”, „wyjedź na wakacje”, „nic się nie martw, to przejdzie” nie poskutkują. Nie odnoszą się w żaden sposób do istoty choroby, a wręcz przeciwnie, odciągają od natury problemu powodując, że postawienie właściwej diagnozy przeciąga się.

Depresja - to kara dla mnie lub mojej rodziny?

Depresja ma podłoże wieloczynnikowe. Oznacza to, że wiele przyczyn może złożyć się na jej wystąpienie. Część z nich jest uchwytna (np. wieść o chorobie przewlekłej, o śmierci kogoś z kim pacjent był blisko związany, wypadek, ciężki poród, utrata pracy itd.), część niemożliwa do określenia. Nie jest karą za grzechy dla osoby która się z nią boryka. Nie jest też niczyją winą, że akurat taki zespół cech osobowości oraz niekorzystny splot zdarzeń doprowadził do jej ujawnienia się. Potraktowanie depresji jako problemu natury medycznej, umożliwi tobie oraz bliskiej ci osobie, aktywne podjęcie działań, a nie bierne poddanie się losowi.

Wsparcie i zrozumienie

Środowisko rodzinne dla pacjenta jest szczególnie ważne. Często doświadczając głębokiego smutku, doświadcza on jednocześnie poczucia, że w starciu z chorobą pozostaje osamotniony. Możesz uświadomić bliskiej ci osobie, że jesteś w stanie ofiarować swoją pomoc i zrozumienie. Staraj się pomagać na miarę swoich możliwości. Może to być rozmowa, wysłuchanie opowieści o dręczących pacjenta troskach, wspieranie w leczeniu, szukanie alternatywnych rozwiązań dla problemów. Gdy czujesz się przeciążony zakresem obowiązków jakie na ciebie spadły, postaraj się poszukać wsparcia wśród dalszej rodziny, znajomych, organizacji społecznych, psychologa, kapłana.