Wspólne rozwiązywanie problemów

Rodziny borykające się z doświadczeniem schizofrenii, często stają przed koniecznością rozwiązywania licznych problemów. Zarówno natury organizacyjnej (np. jak pogodzić pracę i terapię, szkołę i nowe obowiązki), ekonomicznej (szczególnie jeśli dotąd osoba chorująca była także źródłem domowych funduszy), konfliktów wewnątrzrodzinnych, wspólnego spędzania czasu, planowania przyszłości i innych. To, co jest niezwykle istotne w rozwiązywaniu takich sytuacji to przede wszystkim podejście – założenie, że w każdym przypadku da się znaleźć optymalne rozwiązanie. Kolejnym krokiem jest zaangażowanie wszystkich nie wykluczając także chorego, do przedstawienia propozycji rozwiązania, a następnie przedyskutowanie i ustalenie jednej wersji. Rozwiązanie powinno odpowiadać możliwościom rodziny, powinno być ze wszystkimi uzgodnione i w miarę możliwości kontrolowane. Takim prostym przykładem jest harmonogram obowiązków domowych, którymi dzieli się rodzina, a następnie pod koniec tygodnia poszczególne osoby omawiają skuteczność jego zastosowania. Innym może być wspólne ustalenie zasad wydawania pieniędzy – określenie najważniejszych potrzeb, sum na to przeznaczanych, wydatków drugiej kolejności, zabezpieczenia finansowego itd. Warto pamiętać, że krok po kroku, wspólnymi siłami da się okiełznać najtrudniejsze sytuacje.

Realizować siebie...

Bliscy osób cierpiących na schizofrenię często czują się odpowiedzialni za wystąpienie choroby, wyrzucają sobie, że czegoś nie dopilnowali, czymś skrzywdzili pacjenta. Przeżywają stale poczucie winy za brak sił do opieki, za stany frustracji jakie ich dopadają, bądź za chęć realizacji własnych życiowych planów – czują się zobowiązani do opieki i troski. Opieka i troska, oraz wsparcie i komunikacja jakie daje rodzina, owszem są kluczowymi składnikami leczenia, łagodzą objawy schizofrenii, zapobiegają jej nawrotom, ale zawsze powinny być szacowane na miarę aktualnych możliwości. To zrozumiałe, że nie w każdym tkwi taki sam potencjał psychiczny i fizyczny, aby zmierzyć się dzielnie z chorobą członka rodziny. To niezwykle trudne zadanie. Dlatego niezależnie od tego jak bardzo zaangażowani jesteśmy w proces leczenia, powinniśmy inwestować także w siebie: w kontakty z przyjaciółmi, pracę, czas na odpoczynek, edukację itd. Nasza siła i nasz rozwój jest także siłą naszych bliskich.