Z troskami do przyjaciela, czyli nie czyń z dziecka swojego powiernika

Rozgoryczeni sobą nawzajem rodzice zazwyczaj szukają powiernika dla swoich żalów. Tym powiernikiem nierzadko staje się dziecko. I choć często nie daje po sobie tego poznać, to ładunek emocjonalny jaki mu sprzedajemy, bywa ogromnie przytłaczający. Jeśli wylewamy na nie wszelkie smutki, a często też stosujemy krytykę wobec osoby, z którą się rozstaliśmy, wikłamy dziecko w układ partnerski. Sprawiamy, że czuje się odpowiedzialne za zaistniałą sytuację oraz zobowiązane do opieki nad rodzicem. Aby tego uniknąć, w rozmowach z dzieckiem powinniśmy odnosić się krytycznie jedynie do sytuacji i zachowań (zamiast: „twój ojciec wiecznie spóźnia się z przelewem, przez co ja mam tyle problemów na głowie” lub „twoja matka jest taka nierozsądna, nie potrafi zorganizować odpowiednio domu” lepiej tłumaczyć: „niestety przelew od taty przyjdzie w innym terminie, przez co muszę wziąć pieniądze odłożone na wakacje” oraz „twoja mama teraz musi poradzić sobie z wieloma rzeczami, proszę pomagaj jej przy pracach w domu”). Natomiast emocje nazywać bez popadania w egzaltację lub dramatyzm („jest mi smutno, ale razem poradzimy sobie z różnymi trudnościami”, zamiast: „teraz wszystko się na nas wali, zupełnie nie mogę się pozbierać”).

Dzielcie się obowiązkami i oboje poświęcajcie dziecku swój czas

Mimo rozstania dziecko powinno mieć zapewniony kontakt z obojgiem rodziców. Oczywiście od momentu rozwodu proporcje czasowe nie będą rozkładały się równomiernie (zawsze więcej czasu będzie spędzało z rodzicem pod którego opieką pozostaje). Nie oznacza to jednak, że rodzice mogą przestać zabiegać o podział obowiązków między sobą. Wręcz przeciwnie, należy dołożyć wszelkich starań, aby zbudowane z dzieckiem więzi nie osłabły. Opiekunowie już na samym początku powinni ustalić, w jaki sposób będą uczestniczyć w życiu dziecka (kto zawozi i odbiera dziecko ze szkoły, kto uczestniczy w wywiadówkach, jak podzielą się wydatkami na utrzymanie i edukację dziecka itd.). Należy respektować emocjonalne potrzeby dziecka do kontaktu z obojgiem rodziców i mimo wszelkich własnych uprzedzeń, zgodnie współpracować na tym polu.