Już od narodzin dziecko bardzo szybko pokazuje swój potencjał, i tak:

• do 4 tyg.: pojawia się odruch chwytania, odruch sięgania dłonią do ust, wodzi oczami, zwraca się w kierunku głosu, reaguje na widok matki, uspokaja się przy noszeniu, reaguje na moment karmienia;
• po 4 tyg.: przekrzywia głowę, zaciska dłonie, zaczyna utrzymywać prosto główkę przez kilka sekund, wodzi wzrokiem za przedmiotami, uśmiecha się do matki, zauważa twarze domowników;
• 16 tyg.: utrzymuje prawidłowo głowę, utrzymuje postawę symetryczną, porusza rękami na widok ruszających się przedmiotów, reaguje na nieznane sobie sytuacje (np. gdy wchodzi do pokoju ktoś obcy, gdy rozlega się nagły hałas), uśmiecha się do osób z otoczenia;
• 28 tyg.: siedzi podpierając się rączkami, chwyta zabawki i potrząsa nimi, przekłada zabawki z jednej rączki do drugiej, stara się naśladować dźwięki i ruchy matki;
• 40 tyg.: raczkuje, siedzi samodzielnie, umie wskazać palcem, wykazuje lęk separacyjny (np. płacze gdy znika matka), samo trzyma butelkę, samo je chrupki;
• 15 msc.: drepcze, wspina się na schody, potrafi sygnalizować lub wskazywać na to czego chce, przygarnia lub odrzuca zabawki, jest ciekawskie;
• 2 lata: nie upada przy bieganiu, kopie piłkę, samodzielnie wchodzi i schodzi ze schodów, naśladuje ruchy pisania, buduje konstrukcje z kilku klocków, jego zachowania zaczynają być oryginalne i samodzielne, używa swojego imienia, mówi 'nie', potrafi okazywać miłość i protestować, bawi się obok innych dzieci;
• 4 lata: potrafi ustać na jednej nodze przez kilka sek., liczy do trzech, je samodzielnie, wkłada buty, umie umyć twarz i zęby;
• 6 lat: jeździ na dwukołowym rowerku, potrafi drukowanymi literami napisać swoje imię, rysuje trójkąt, zawiązuje sznurowadła, chętnie uczestniczy w grach ruchowych, interesuje się innymi dziećmi, nawiązuje z nimi relację.

Są to kroki milowe rozwoju. Oczywiście niektórzy mali pacjenci szybciej lub wolniej nabywają pewne sprawności, ale chodzi głównie o to, by pamiętać iż proces ten obejmuje wiele płaszczyzn i jest dynamiczny. Jeśli dziecko nie robi widocznych postępów, a jego zachowanie niepokoi rodziców, należy powiedzieć o tym lekarzowi (może to być pediatra, lekarz rodzinny, psychiatra dziecięcy).