Emocje są nieodłącznym składnikiem ludzkiego życia. Pojawiają się jako odpowiedź na różnego rodzaju zdarzenia, myśli, wyobrażenia. Decydują o sposobie reagowania w danej sytuacji. Zazwyczaj dzielimy je na pozytywne i negatywne, choć podział ten jest jedynie umownym, a same emocje mogą się wzajemnie przenikać.

Odczytywanie emocji, nazywanie i komunikowanie innym naszych wewnętrznych stanów jest jedną z najważniejszych i najcenniejszych umiejętności. Nabywamy ją w toku doświadczeń, a w zasadzie uczymy się jej aż do śmierci.

Czym są emocje?

Emocje są zmiennymi, krótkotrwałymi, dostrzegalnymi przez otoczenie reakcjami. Składają się z komponenty fizjologicznej (towarzyszą im doznania cielesne: przyspieszone bicie serca, wzmożona potliwość, kurcze żołądka, wzrost ciśnienia krwi itd.), komponenty psychicznej (towarzyszy im: wartościowanie bodźców na pozytywne i negatywne, subiektywne doznania przyjemności lub przykrości) oraz wyrazu mimicznego (wyraz twarzy: twarz uśmiechnięta, zagniewana, smutna itd.).

Emocjom towarzyszą zawsze myśli (to właśnie te myśli zmieniają oblicze emocji, np. przesądzają o tym, że czujemy złość lub smutek). Temat tych myśli jest niejako u każdego człowieka nieco inny, wiąże się z indywidualnymi doświadczeniami. Na przykład lęk może wiązać się z myślami o zagrożeniu, ale też z myślami o kompromitacji, stracie, zagubieniu. Radość przywołuje obrazy spełnienia, akceptacji, bezpieczeństwa, a smutek negatywną oceną otoczenia lub siebie.